Sclayn (Belgie) - ChaosBoyz

23 tot 26 oktober 2003

Welke idioot haalt het nou in z'n hoofd om met temperaturen rond het vriespunt in een tentje op een open veld te gaan overnachten? Da's een eenvoudige vraag; de ChaosBoyz natuurlijk! Vanwege het beperkte aantal aanmeldingen voor een ChaosBoyz Offroad Cursus hebben we toch nog besloten om een lang weekend te organiseren in Sclayn inclusief een aantal inschrijvers die fanatiek genoeg waren om mee te willen doen. Ook nadat ze hun 4x4 na het offroad-weekend eens nader hadden geinspecteerd op krassen, deuken en de hoeveelheid modder bleken ze super-enthousiast en zouden het absoluut niet gemist willen hebben! Tsja, we hebben ze gewaarschuwd...

Druk in de weer met onze eigen chaos-leger-tent. Zelfs Hans helpt! Toen kende hij ons nog niet ;-)

Donderdagochtend om 11.00 bij de Belgische grens. Daar begon het enthousiasme al; zowel Ton Steur met z'n dochter Evelijn in hun Chevy K30 als Roger en Brigitte in hun Dodge D200 (jaja...) en Hans Bos in z'n nog prachtig glimmende Ford F350 stonden al klaar. Het duurde niet lang of we waren compleet en konden we - na een verdiend bakje koffie - met de reis beginnen. Arne reed voorop met z'n Chevy K30 vergezeld van Ton in z'n W200. Als vervelende vliegen werd de colonne telkens doorkruist door Thom in z'n Chrysler Neon en Mike in z'n Alfa 147. Thom z'n rode monster-Jeep had wat probleempjes (ahum) om door de APK-keuring te komen en Mike's W200 stond met een defecte stuurpomp. De rest van de Chaos zouden die avond op eigen gelegenheid arriveren. Ergens tegen het einde raakten Roger en Mike wat achterop en verloren de rest uit het oog. Met als gevolg dat er verkeerd werd gereden. Geen nood; bij de eerste de beste afslag rechtsomkeer gemaakt en met 170km/h teruggescheurd naar de colonne. Wel lachen om met 170 op de teller een Dodge in je achteruitkijkspiegel te zien die aan het duwen is om maar harder te gaan, hè Roger? ;-)

Het eerste en enige stukje offroad voor Roger's D200...

Eenmaal op het terrein aangekomen hebben we een mooi vlak stuk grond uitgezocht om ons kamp op te zetten. Op een camper na, was het compleet verlaten. Met vereende krachten werd onze legertent opgezet en de rest van de tenten eromheen geplaatst. Omdat onze gasten het terrein geheel niet kenden en al helemaal niet bekend waren met de hindernissen, besloten we allereerst maar eens te voet een verkennende tocht te doen. Zoals het hoort ;-) Her en der werd uitleg gegeven over hoe bepaalde obstakels het best genomen konden worden en uiteraard werden hier en daar wat herinneringen opgehaald over onze eigen 'fouten' in de vorm van omgevallen 4x4's, flinke schades en (te diepe) doorwadingen. Tegen de tijd dat we weer in het kamp terug kwamen was het hoog tijd om voor het eten te gaan zorgen. En dat liep precies zoals je van ons kunt verwachten; chaotisch ;-) Uiteindelijk heeft de patatboer een goede avond aan ons gehad. De meeste lol hebben we toch wel gehad met het pesten van Hans die het had aangedurfd om zich in ons midden te vertonen met een heuse Ford. Je kunt zeggen wat je wil, maar ballen heeft ie!

Euhhh... Hans... in het spoor blijven hè?

Voor Wouter zat het allemaal wat tegen; in Valkenswaard was de automaatbaksteun van zijn Dodge afgebroken en hij had besloten om die donderdagochtend 'eventjes' te vervangen. Dat viel echter meer tegen dan verwacht, en we kregen pas tegen 22.00 een telefoontje dat Wouter samen met Joop op weg waren naar IJsselstein om daar samen met Ronald en Hanna richting Sclayn verder te kachelen. Balen voor ons, want wij zaten nu zonder beamer en dus zonder 'bioscoop' ;-) Gelukkig konden we ons allemaal vermaken en elkaar op die manier beter leren kennen. Probleem bleef echter dat het godvergeten koud was geworden naarmate het later op de avond werd. Tegen twaalven stond het ijs op de auto's en hadden onze kachels het moeilijk om ons warm te houden. Midden in de nacht arriveerden de rest van het team en na het vluchtig opzetten van hun tenten konden we allemaal eindelijk naar bed. De voorspellingen waren uitgekomen; de temperatuur was gezakt tot een respectabele -5 graden. Midden in de nacht liet mijn blaas me in de steek en stond ik in het bos, in het donker mezelf af te vragen waar 'ie' toch was gebleven ;-) En waar sliep onze Ford-rijder? Juist; in een nabijgelegen hotel... whahahaha! Geloof ons, de volgende ochtend waren we allemaal jaloers...

4 inch verhoogd, sper voor, sper achter, vette diesel... niets houd hem tegen. Helaas.

Na een kortstondig ontbijt stond iedereen te popelen om de eerste rit te gaan maken. We besloten om de gastrijders en de teamleden om-en-om te verdelen om eventuele hulp te kunnen bieden bij het vastzitten. Dat bleek allemaal gelukkig wel mee te vallen, behalve voor Roger. Zijn D200 kwam een heel eind en zou ook veel verder zijn gekomen, ware het niet dat zijn prachtige uitlaten precies op de plek zaten waar je side-bars zou verwachten. En om te voorkomen dat er schade zou ontstaan, brachten we die maar terug naar het kamp. In de tussentijd had Wouter een pad genomen waarbij het leek dat de strakke Ford er niet ongeschonden doorheen zou komen. Daarvoor werd dus een alternatieve route gevonden en kwam Wouter achteruit denderen. Letterlijk. Daarbij kwam ie zo hard door een kuil, dat z'n complete linkerdeur en deel van de cabine een aardige deuk opliepen. No problemo. Daar is ie voor gemaakt... aldus Wouter. Bij het volgende pad ging het ook niet helemaal lekker; de vooras van de Ford bleek in combinatie met de dikke hummers dusdanig breed te zijn, dat deze niet in het spoor paste. Opnieuw een alternatieve route dus voor de Ford. Wouter had zich ondertussen al wel door dat spoor gewurmd en stond ietsje verderop te ploeteren om tegen een tweetraps-helling op te komen. Zonder succes. Wouter demonstreerde eventjes hoe je dit soort situaties oplost door het een paar keer met de 'extra motor' te proberen. Ofwel een aanloopje. Bij de derde aanloop ging ie iets te ver naar achteren en parkeerde de achterkant van de laadbak bovenop een heuvel waardoor de achterwielen geen grip meer hadden. Ach, daar heb je tenslotten een lier voor.

Volgens ons wilde hij gewoon vast komen te zitten. Dan kon hij zijn portable lier proberen ;-)

Ton Steur besloot hetzelfde pad te proberen en stiekum had ie in z'n achterhoofd dat ie dan mogelijk zijn nieuwe portable lier kon gaan proberen. En dat bleek ook nodig te zijn; zijn Chevy kwam weliswaar een stukje verder dan de W200 van Wouter, maar stond onheroepelijk vast met z'n rechterdorpel tegen een wand. De lier heeft hem na wat inspanning uiteindelijk boven getrokken, maar dat heeft 'm wel z'n dynamo gekost. Daarna was het de beurt aan de klimgeit van Arne. Voor de gelegenheid (haha) had hij hem uitgerust met een 80% sper vooras (zie elders op de site) en in combinatie met de 4 inch suspension-lift bleek dit een fantastische combinatie. Met wat geweld bleek ook deze hindernis een peuleschil en kwam hij als enige zonder hulp boven. De rest van de rijders hadden een zij-pad gekozen waardoor we uiteindelijk weer bij elkaar uitkwamen. De rest van de route richting het meer verliep zonder enige problemen en nadat Arne z'n Chevy een keertje door het meer had gereden, volgden de overigen al snel. Een beetje jeugdsentiment; geef een kind een zandbak en een zwembadje en ze zijn uren zoet ;-) Het hele tafereel werd compleet toen het ook nog eens lichtjes begon te sneeuwen...

Even de bandjes schoonrijden

Eenmaal op de route terug besloten we om een pad omhoog te nemen dat eigenlijk verboden terrein was ivm de mogelijkheid dat opgeworpen stenen door de bomen op de beneden gelegen weg terecht konden komen. Ieder kwam op z'n eigen stijl boven; rustig de door de bladeren glad geworden ondergrond trotserend, of juist met geweld en veel spektakel. Hoogtepunt was Wouter die vier of vijf vergeefse pogingen nodig had om erachter te komen dat z'n DOdge nog op de handrem stond ;-) Daarna moest ie eventjes z'n agressie kwijt en liet even zien waar het rechterpedaal voor dient. Geeft niks Wouter; Hans had eerder op de dag al de blunder gemaakt door z'n Ford op de handrem te laten terwijl hij door de modder reed. En het ergste is dat ie het dan ook nog aan iedereen verteld. Ik had mijn mond gehouden...

Da's domme pech.

De duisternis viel al snel en nadat we onze avondmaaltijd achter de kiezen hadden werd het eigenlijk pas echt leuk. De vorige dag hadden we met Jefke een dealtje kunnen maken dat we bij wijze van hoogste uitzondering een nachtrit mochten maken. Op voorwaarde dat Jefke er wel bij mocht zijn. We besloten exact dezelfde route te gaan rijden als overdag omdat dat voor de meerijders dan wat meer bekend zou zijn. En dat bleek maar goed ook, want het terrein ziet er in het pikkedonker een stuk anders uit. Ondanks alle heftige verlichting van Wouter. Op de weg naar het meer liet de Ford het ineens afweten; onderaan een stenen helling sloeg de diesel af en wilde niet meer tot leven komen. Het vermoeden bestond uit een luchtbel in de brandstoftoevoer. Na wat gesleutel en wat startpogingen besloot de Ford om toch weer mee te willen doen. Dapper autootje.

Uiteindelijk was de lier hard nodig

Onderaan het terrein adviseerde Jefke een ritje door het 'Afrikaanse moeras' en dat bleek een groot succses. Smalle stukjes door een kniehoog water, midden door het bos. Overdag een stuk minder spannend dan 's nachts! Na wat aanmoedigingen stapte Jefke toch nog eventjes in bij Arne om een stukje mee te rijden in een echte 4x4 ;-) De eerste opmerking was dat de nep-leren bank toch wel zat als een sofa... Maar op een sofa heb je geen gordels nodig omdat je anders door je voorkamer stuitert...

Terug in het kamp gingen we allemaal aan een lekker bak koffie of een biertje om de inwendige mens te versterken cq. te verwarmen. Met behulp van een notebook, een beamer en een geluidsinstallatie lieten we nog eventjes al de ervaringen van die dag de revue passeren en sloten we de nacht af met de film The Italian Job. Voor het team een geweldige dag en voor de gastrijders een onvergetelijke indruk. Ditmaal bleek de nacht gelukkig een stuk warmer.

Terwijl Arne er zo doorheen reed...

Ondertussen was het alweer zaterdagochtend toen Sander ons kwam vergezellen met z'n Chevy Blazer. Hij kwam ook een nachtje meepikken om samen met z'n vrouw het jongensachtige in hem weer op te roepen. Wel oppassen want de Chevy staat op haar naam ;-) Vlak voordat we weer het terrein in zouden gaan, bleek dat er een vrijloopnaaf van Ronalds Dodge was verdwenen. Compleet afgebroken en ergens onderweg verloren. Ronald heeft een DANA 60 as met vrijloopnaven onder z'n W200 geschroefd. Met wat telefoontjes naar Co Oskam en Josh en Caroline was het allemaal geregeld; Josh en Caatje zouden eerst langs Co rijden om nieuwe naven op te halen en vervolgens een middagje komen kijken in Sclayn. De rest stond ondertussen al te popelen en die vertrokken dus weer naar het terrein.

Ditmaal werd er een route onderlangs gekozen. Althans, dat was de bedoeling. De wanden langs het pad waren te hoog en er was een kuil met een dusdanig steile afdaling dat een dikke pickup daar op z'n neus zou komen te staan. Ton besloot een andere route te nemen en zette zichzelf vast tussen een tweetal bomen. Om schades te voorkomen besloten we om hem met behulp van een HiJack als 'handlier' langs de boom te manouvreren. Wouter en Arne waren ondertussen al omgedraaid en hadden een lager gelegen route gekozen. Eenmaal beneden aan een steile helling bleek dat het modderpad een stuk dieper was dan Wouter had gedacht. Halverwege de modderbak stond z'n Dodge tot over de bumper in een combinatie van modder en water. Dat ging niet goed. Eenmaal weer op het droge werd besloten om zijn lierkabel vast uit te rollen en om een boom aan de overkant van de modderbak vast te zetten. Daarna op op eigen kracht de bak in en zodra de Dodge niet verder meer ging, de lier de rest van het werk laten doen. Dat ging uitstekend en hij kwam zonder problemen aan de overkant. Weliswaar wil je nu zijn motorruimte niet meer zien... Lijkt wel een klei-bouwwerk!

Effe voorkomen dat Ton schade zou rijden. Met vereende krachten!

Achteruit terug de helling op was geen optie voor Arne. Wat Wouter met lier kon, zou zijn Chevy op eigen kracht moeten kunnen. Nou ja, dat hoopte hij. Je kon de mensen langs de kant bijna weddenschappen horen afsluiten of ie het wel of niet zou halen. Arne gebruikte de juiste methode; niet te snel en niet te langzaam. In elk geval zeker proberen de vaart erin te houden. De methode leek te werken, want met veel applaus kwam zijn Chevy op eigen kracht aan de overkant. Nagestaard door vele ongelovige ogen. Zo is terreinrijden eigenlijk niet meer leuk. Het pad waar de anderen zich nog op bevonden sloot aan bij het pad dat we zojuist hadden gekozen zodat we de weg naar het meer weer konden vervolgen. Op dat pad kwamen we nog een 45 graden steile afdaling tegen die alleen uit grote, gladde stukken steen en rots bestond. Een uitdaging zullen we maar zeggen. Remmen heeft in elk geval weinig tot geen zin en nadat Wouter en Arne het even hadden voorgedaan, volgde de rest al snel zonder problemen.

Het pad eindigde bij het meer waar we eventjes van het uitzicht konden genieten. Hans bleek opnieuw wat problemen met zijn Ford te hebben; de stuurbekrachtiging was uitgevallen. De pomp draaide gewoon en er zat voldoende olie in. Maar goed; zonder bekrachtiging valt best te rijden, alleen je moet je spierballen gebruiken bij korte bochten en manouvres. De videocamera's en foto-toestellen werden erbij gepakt terwijl iedereen zichzelf uitsloofde met ritjes door het meer. Dat wordt in elk geval automaatbakken en differentielen controleren op water ;-) Op de weg terug naar het kamp, waar Josh en Caroline ondertussen ook waren gearriveerd, begon de stuurbekrachtiging spontaan weer zijn werk te doen. Hmmm... vaag ding, zo'n Ford... Hans was niet de enige met wat probleempjes; Ton Steur kampte met een defecte dynamo waardoor de accu compleet leeg was. De diesel heeft nauwelijks tot geen stroom nodig om te lopen, dus zolang hij hem maar niet afzette, ging het goed.

Lekker hoog en met 37inch (nieuw type) Hummers. Sander kon zich lekker vermaken in de modder...

Omdat Josh en Caatje niet voor niets het hele eind hadden afgelegd, ging Ronald gauw aan de slag om zijn nieuwe vrijloopnaven te monteren zodat we opnieuw het terrein in konden. Ronald was net klaar toen iedereen net terugkwam in het kamp. Hmmmm... of we nog ff terug wilde gaan, want Josh en Caatje wilde ook ff een stukje meerijden! Da's niet tegen dovemansoren gezegd, dus het hele offroad-gezelschap, m.u.v. Arne en z'n Chevy, dook gelijk weer het bos in om richting het meer te rijden. Ditmaal via de grote, steile helling naar beneden. Deze bleek door de regenval bijzonder glad geworden en er staken grote stukken rots uit zodat je moest oppassen niks aan de onderzijde te raken. Hans moest het meest voorzichtig zijn met z'n 'nette' Ford en met wat beleid en gedoseerd remmen kwam ook hij zonder schrammen beneden. Wouter moest zich gelijk eventjes laten gelden natuurlijk en hij reed met steeds grotere snelheid door het meer ;-) Na een paar rondjes door het 'moerasgebied' werd het al schemerig en besloten we richting kamp te vertrekken. Onderweg raakten we op miraculeuze wijze nog eens Sander en Ton Steur kwijt. Vaag. Joop had het briljante idee om de Nederlandse telefoondienst maar eens te bellen voor het nummer van Sanders bedrijf in Scheveningen. No sweat; ze gaven zelfs het mobiele nummer ;-) Eventjes later leerden we dat ze al bij het chateau stonden te wachten.

Eenmaal in de legertent werden we nog getrakteerd op een heerlijke, zelfgebakken appeltaart van Caatje. Diezelfde avond vertrokken Arne, Thom, Mike, Josh en Caatje alweer richting huis, terwijl de rest zich opmaakte voor een laatste, koude nacht. De volgende dag zou er nauwelijks meer worden gereden en werden de 4x4's weer geprepareerd voor de terugreis. Beetje schoonmaken, remmen gangbaar maken en de kentekens weer leesbaar maken...

Dat dit offroad-weekendje toch nog erg leerzaam was geweest, hoorden we al snel van onze gasten. Stuk voor stuk hebben ze veel geleerd over het rijden en vooral over hun voertuig. De meest spectaculaire verbeteringen aan hun 4x4 werden al bedacht voor de volgende trip. Ach, zo zijn wij tenslotte ook begonnen... ;-)

Auteur : Mike

[ vorige pagina ]