Sclayn - Chateau de Chérimont
Wouter - 20 mei tot 23 mei 2004
De voorbereidingen
Het weekeinde waarnaar ik uitgekeken heb. Ergens in februari begint het gedoe. Ik zet mijn Dodge stil in een garage bij mijn zwager in Alpen aan de Rijn om er voor te zorgen dat ik weer goed kan rijden met Hemelvaart. Een ruime drie maanden om er voor te zorgen dat mijn deuren weer gewoon open kunnen.(uitdeuken en nieuwe stukken onderin lassen) Schermen van nieuwe stukken voorzien, uitdeuken, gaten dichtlassen en vastzitten. Dorpels en cabinehoek uitdeuken. Bak randen bij cabine dichtlassen. Nieuw uitlaatsysteem dat tevens mogelijk moet maken dat ik SideBars gemonteerd, kan hebben. Een openklapbaar achterruitje, Aangepaste, ingekorte achterste baksteunen zodat ik niet meer aan bomen blijf hangen en geen gezeik meer heb van APK keurmeesters, nieuwe achterbumper ( van een massieve H-balk gemaakt, lees het apart artikeltje!) met makkelijk afneembare trekhaak. Electrische fans voor de koeling, wat electra aanpassingen. Dat moest allemaal gebeuren. En dat viel dus weer eens niet mee. De ambitie om dat allemaal te doen was weer groter als de beschikbare tijd die ik had. Een aantal zaken heb ik goed kunnen afwikkelen, maar de laatste weken was het wel erg veel hurry up om er überhaupt voor te zorgen dat er gereden kon worden. Altijd weer dat haasten, en nog een aantal dingen laten niet gedaan ook: “Gribus, het is net een project op mijn werk.” En dat te bedenken dat ik dit voor de lol doe….
Om woensdags toch echt weg te kunnen heb ik voor de zekerheid de maandag en dinsdag ook nog vrij genomen. Uiteindelijk hebben we zelfs besloten ivm de aangekondigde verkeersdrukte op de A13 om dinsdagavond al weg te gaan en bij Josh&Caat te slapen. De ervaring van vorig jaar leerde me dat ik, om niet volledig gestressed weg te rijden, nog wel een aantal uurtjes moest spenderen in het vertrek. Alle gereedschap en reserveonderdelen verzamelen, de boodschappen voor het levensonderhoud, de kampeerspullen bij elkaar…En niet onbelangrijk, in de tussentijd ook nog eens de laatste hand aan mijn Dodge leggen.
Startmotoren
Hier moet natuurlijk nog een hitte- schild omheen! Een van de laatste zaken is het maken van een hitteschild voor mijn nieuwe superstartmotor. Nu er Headers gemonteerd zijn is er waarneembaar mee warmteontwikkeling rondom de pijpen. Ik heb me laten vertellen dat daardoor de startmotor heel heet wordt en uiteindelijk daar aan bezwijkt. Nu heb ik eenmaal een hele mooie startmotor, en die wil ik heel houden. Dus maar een hitteschildje. Joop heeft dit fraai van een stukje RVS plaat gemaakt, en ik hoefde het er alleen nog maar op te schroeven.
Joop moest nog zijn vrouw ophalen om 17:00 uur en vertrok met de mededeling: “zet ff vast en dan zie ik je vanavond nog wel”. Vast aan de onderste bout. Afijn, ik draai dat plaatje vast, gaat mijn telefoon. Joop:” Hellup, ik heb panne, er komt rook onder de motorkap van mijn auto uit en hij start niet meer”. Vermoedelijk is zijn contactslot versleten, waardoor de sleutel in een bepaalde positie de startmotor activeert, ook wanneer het niet nodig is (lees, wanneer de motor al loopt). Dan wordt de startmotor aangedreven door de motor in plaats van andersom, en daar houden startmotoren, in het algemeen, niet van. Die van Joop ook niet, want kapot was die. En hij had die net drie weken geleden vernieuwd! Balen. Ik wil mijn Dodge starten om Joop even te gaan helpen, noppes. Huh?? Hoor wel een klik, maar verder niets. “Shit” denk ik, “zeker dat RVS hitteschildje, een aardeprobleempje ofzo”. Nu even geen tijd, ik fiets wel even. Net voor 17:30 op de fiets een verse startmotor gehaald. Tong op mijn knieën van het trappen. Zucht: “waarom kan ik die Dodge toch niet starten?” Heb ik me al fietsend wel afgevraagd. Weer terug, blijk ik de verkeerde startmotor meegekregen te hebben. GR#@@@##$%^&&*. Weer opnieuw op de fiets. Is die startmotorboer al gesloten.
De kleine bovenste is de nieuwe gemonteerde startmotor Bellen, opbellen, gelukkig, pfff. Uiteindelijk was die toch nog boven (hij woont in Epe, en da’s 150 kilometer verder weg) en kon me een goede startmotor meegeven. Ingebouwd en klaar. De auto van Joop rijd weer. Nu nog even de Dodge. Heel veel gepuzzel. Niet alleen mijn hoofd gebroken over het niet starten, maar ik heb zelfs de startmotor uit- en ingebouwd en gecontroleerd op de accu. Leuk is dat deze in- en uitbouw mogelijk is terwijl mijn linkerHeader vast kan blijven zitten. JaJa, header eigenaren, Eat Your Hart Out. Ik hoef de header niet los te halen. Driewerf hoera voor het fijne formaat van die Denso startmotor. Was het niet een Dodge Motto? Size Matters!). Automaatbak schakeling gecontroleerd, accuspanning. Uiteindelijk zat het euvel bij het startrelais. Of die niet goed functioneert, of dat die niet goed geaard is, of te weinig voorspanning krijgt is nog even een raadsel, maar deze weigerde spontaan en willekeurig dienst. GMRRMBRRR. Ook goed. Daar gaan we wel mee weg. Steeksleutel op dashboard en als het nodig is even de motorkap open, er in klimmen, om op het relais de twee pooltjes met elkaar te verbinden. Starten-lopen.
Wat moet er allemaal wel niet mee?
Nokkievol geladen! We kunnen weg. Door al dat laatste gedoe is het echte inpakken een beetje onder druk komen te staan en zijn we dinsdagavond pas om 01:00 uur vertrokken. Wat zeg ik? Woensdagochtend dus. D’r moet ook heel wat mee: mijn MUZ motorfiets, mijn oudste zoon Alex zijn 50 cc Unilli-Quad, mijn mountainbike, de generator, de compressor, het gereedschap, de garagekrik, de highJack, de sleeplinten, de keggen, het kooktoestel en twee grote gasflessen van Oscar. Al het diepgevroren vlees van de BBQ, Onze campeerspullen, luchtbedden, slaapzakken, kleding, stoelen, tafel etc. Verlichting en verlengsnoeren. Koffiezetapparaat, boodschappen. “You name it, We got it.” .Maar goed dat de trekhaak klaar is en er nog een aanhangwagen achter kan. We lijken wel een stel zigeuners. Koko Wouter Petalo. Waar is mijn Esmeralda? Dat lekkere ding?
Het aanvliegen deel 1
Voor de zekerheid nog even een startrelais opgehaald bij mijn zwager in Alphen aan den Rijn, die op mijn telefonisch verzoek deze heeft gedemonteerd uit het Total-Chaos chassis. Hij had het in vensterbank gelegd, en daar lag het dan ook lekker te liggen. Met een bijna lege LPG tank kunnen we vanuit Haarlem op de A4 nog wel dat Shell tankstation bij het brugrestaurant halen. Dat lukte, maar leverde wel weer een benauwd moment op: Bij het oprijden van het tankstation stond er een fotocamera in de berm te flitsen. “Wat een slechte plek om te controleren op snelheid”, dacht ik hardop, “daar vang je toch niemand mee”. Veel politie agenten in het station, van die motoragenten (dat zijn de grootste hufters, die zijn vaak alleen en ontberen de sociale controle van een collega) en van die correcte KLPD-Volvo-gasten, overal. Aha, Controle dus, dit zal wel zo’n grootscheepse snelwegfuik zijn, die ze vaker s’nachts organiseren. RDW, Douane, Belasting en politie. Da’s minder mooi, want er is natuurlijk altijd wat aan te merken op onze combinatie. Joop werd ook al wat ongeruster bij de gedachte: “Als er een RDW man bij zit: die zou wel eens kunnen zeiken over het feit dat de trekhaak niet geregistreerd is in het kenteken, hetgeen verplicht is bij grijs kenteken”. Ikzelf had mijn bushbar in het hoofd: die hadden we alvast gemonteerd, maar bedekte de richtingaanwijzers aan de voorkant…Alex had geen zorgen, Hoe kan het ook anders, zo’n zorgeloze jonge hond van 16 jaar. Even kijken of we het kunnen uitzitten: Wij rustig aan doen bij het tanken, nog een kopje koffie? Natuurlijk. Broodje? Natuurlijk. Snacken? Natuurlijk. Maar er was geen ontsnappen aan. Een motoragent stond zeer geduldig voor onze Dodge te wachten en zodra we starten (Huh, nu weer wel gewoon? Wat een grillig startrelais!), gebaarde deze dat we hem moesten volgen. Wat een eer. Tergend langzaam volgden we hem, , gewoon op stationair, rollend. zodat hij zo nu en dan bijna omviel door het gebrek aan snelheid. Haha. Maar hij bleef onverstoorbaar bij ons en dirigeerde ons naar een hoek op het parkeerterrein waar een heel circus was ingericht met verlichtingsmasten, weegbruggen, portocabines etc. Daar wemelde het van de ‘Wouten’, om alvast in belgische sferen te komen.
Gelukkig ging het allemaal heel gemoedelijk. APK papiertje, kenteken, rijbewijs, blazen, rondje om de auto en controle van de verlichting en het kabeltje van de trekhaak. Alles OK. Staat het LPG in het kenteken? Goed zo. Het mooie is wel dat ook politieagenten mijn Dodge een leuke en indrukwekkende auto vinden. Dus het riedeltje van: “een dikke 5,2 liter V8 en permanente 4WD”. “Ja, 1:3, dure hobby, maar wel op LPG, hoor” etc kon ik weer gewoon afsteken. Een bloedmooie agente kwam de alcoholblaastest afnemen. Lekker blond, dikke tieten, prima maten en goed uitziend, ondanks dat uniformpje. OK dan, blazen maar. Geen probleem en ze kon nog lief glimlachen ook Jaaa. Helemaal goed.Affijn, ik al die agenten nog vertellen dat we lekker naar de Ardennen gingen. ‘We genoeg bier bij ons hadden om gezellig bij het kampvuur te zitten om ons warm te houden’. Mengt die enige vrouwelijke agente zich in het gesprek: “van alcohol krijg je het alleen maar koud, gaan je poriën van openstaan” . KNAL, er knapte iets in me. Weg charme, wat een takketrol (om met Ronald te spreken). Die fantasieloze blonde doos had haar huiswerk over alcohol zo goed gedaan dat ze er even mee moest showen. Schiet toch eens op met die porie-feiten, weten we wel, hoeven we niet nog eens benadrukt te krijgen door een dubbele blonde vrouwelijke politie trol! Gelukkig konden we de discussie snel afkappen en we konden door. Gelukkig maar. Vanaf dat moment lekker doorgereden. Om 02:30 uur bij Josh&Caat aangekomen. Snel de aanhanger de garage in geschoven en een zeiltje over de laadbak. Slapen!.
Het aanvliegen deel 2
Alvast de boel gereserveerd ;-) Tjsa. Ik ben ook wel anders gewend, maar deze keer ging het van een leien dakje. Woensdagochtend op ons gemakje wakker geworden. Koffie en Eitjes met spek voor ontbijt. De zaak eens aangekoppeld, nogmaals vastgesnoerd en we waren zonder stress om 10:00 met mooi weer onder weg. Helemaal geen drama, wat een genot. OM 12:30 uur aangekomen.We hadden vlak voor Namen al een sms’je gestuurd aan Xel dat we er aankwamen. Alex zat zo te schutteren met het sms’je dat we telkens, tijdens het intoetsen van de tekst de kilometerstand wijzigden: ‘15km voor Namen”, “nee, maak er maar 12 km voor Namen van” . “Als het zo lang duurt, sms dan maar dat we al bij Namen zijn, Lullo”. Alex werd langzaam maar zeker goed gek van die twee ouwe kerels die hem zaten te pesten. Toch is het smsje aangekomen en en ze kwamen ons al tegemoet rijden met hun Jeep
Met vereende krachten... Xel en Sebas waren een dagje eerder vertrokken om wat langer te kunnen genieten van deze dagen, die tevens hun vakantie zou betekenen. Daarmee hebben ze een fraaie vlakke plek voor ons uitgezocht en met lint afgezet, zodat we zonder mankeren allen bij elkaar konden staan en er ook ruimte was voor de legertent.
Ze stonden op een ander team na, heel rustig op het veld, totdat wij kwamen. Uitladen, tent opzetten, bijkletsen en tukkie doen. Aan het einde van de middag kwamen de Kale met Ton, Roger en Brigitte aanzetten. Gezellig! Happie eten, grote tent opzetten, kampvuurtje en een gezellig rondzitten. In de tussentijd nog eens naar het Chateau, om naar de toilet te gaan. Hoohoho.
... wordt de legertent opgezet Dat gaat nog wat worden: een van de twee herentoiletten is buiten gebruik en de andere kan niet eens op slot. Dat belooft wel wat vermakelijke taferelen. Zo van: ‘dat je net je broek op je knieën heb om je kont af te vegen en de deur wordt opengerukt’ dan die verschrikte gezichten: ‘Oh Sorry’.: Zie je het al voor je? Hahahaha. Nog veel minder: De douches waren ook in een slechtere staat als verleden jaar. Er is in de tussentijd dus echt geen onderhoud gepleegd. De voorzieningen lopen steeds verder terug bij het Chateau.
Nu maar hopen dat ze wel nog een Shovel door het terrein heen hebben gestuurd, anders is ook daar het lastiger om nog een leuke route te kunnen rijden. Al met al moet het wel van mijn hart dat ik deze ontwikkeling betreur. Vorig jaar kon je nog je auto afspuiten, waren er, in ieder geval nog werkende douches, maar langzaam maarzeker verpaupert deze locatie. Ik vraag me af hoelang deze schitterende locatie nog operationeel blijft. Lang hoop ik…. Afwachten maar.
Lekker warm! In het begin van de avond, toen het wat afgekoeld was, met zijn allen even de legertent opgezet. In de loop van de avond kwamen de motorrijders Oscar en Martin met zijn zoon Arno aan. Daarna was het wachten op de laatste die komen zouden. Kitty, mijn vrouw en de andere twee zonen, Stefan en Berend zouden nog komen en daar wilde ik op wachten.
Ze kwamen eerst pas (dat heb je als je niet vroeg vertrekt) om 01:30 uur aan. Wat ik erg leuk vond was dat bijna iedereen nog rond het kamvuur hing om hun aankomst af te wachten en hen te kunnen begroeten. Fijne mensen, al die Chaosboyz. Daarna was het begrijpelijkerwijze ook wel binnen 15 minuten klaar. Het hout was opeens op en het was behoorlijk afgekoeld (graadje of 7: brrr). Slapen.
Donderdagochtend de Hemelvaart
Going somewhere? We gaan het terrein in. Dat ging in eerste instantie erg goed. De route is, voor de kenners, eerstv voor het kasteel naar beneden, rechtsaf, door het hek, dan links het geultje omhoog, door de hoger gelegen modderbakkenroute naar de steile afdaling ( denk aan Harry’s versnellingsbak, vorig jaar) die uitkomt bij het meertje. Vervolgens rond gereden, omhoog, en bovenlangs door het bos weer naar beneden om weer bij het zelfde hek de aftocht te blazen. Er wordt nogal wat geschoten en het regent de hele dag door deeltjes kleiduiven en hagel. Een keer schrok ik me rot, kwam er een aangeschoten 3/4 kleiduif met een knal op mijn motorkap terecht. Wel 200 meter viel deze kleiduif diep. Mijn hart stond stil, maar mijn Seiko liep. Je zal dat ding maar op je kop krijgen. Dan hebbie wel even een ‘shaken, not stirred’ -koppie.
Heel relaxed, ik mag weer op kop rijden. Omdat ik een lier achter de voorbumper heb, ben ik de uitgekozen kandidaat om voorop te mogen rijden, denk ik. Anderen binnen de Chaosboyz heb ik al eens achter mijn rug om horen zeggen dat: “als hij (Wouter)gek genoeg is om ergens in te duiken en hij komt er ook nog uit (….) dan kunnen wij het ook wel.” Stumpers...Watjes… Zo nu en dan een deukje is toch niet zo erg? Awel, genoeg stilgestaan bij de gedachte. Ik heb me voorgenomen om deze keer schadeloos te rijden en zonder problemen weer huiswaards te keren. We gaan door. De we maken ons rondje. De modderbakken zijn verrassen diep.
Zand erover ;-) Gelukkig ging ik (per ongeluk) rustig er in en kneep em wel even toen we voor 36”modder hadden. Weg Hummerbanden. Zelfs Sebas met dat lage Jeepie (Daar denkt hij overigens zelf anders over, dus vertel hem dit niet) kon door de modderbak. Rustig er in en even doortrappen, voordat de modder binnenstroomt. Xel was nog wel bezorgd over de camera, die achterloos tussen de stoelen op de bodem lag. Not so smart. Maar dat ging goed. Marcel had minder geluk. Die ging er net iets te enthousiast in. Grote modderschep Boefff….. gelukkig trok zijn Dodge het wel, maar daarna heeft hij de rest van de dag last gehad van een minder goed lopende V8. Vocht. Modderspatten tot op de verdeelkap. En die zit nog wel achter op het V8 blok, tegen het schutboard. Wat van die nattigheid op de ontsteking van ons small-block (5,2 liter en dan Small Block noemen: die Amerikanen zijn allemaal gek en veel te dik, uch, ik heb gezegd!) en het loopt onder belasting niet meer zo fijn. Maar goed dat er geen Big Block in zit, daarvan zit de ontstekingsunit namelijk voor op het blok, geheid drie keer nat voordat je 100 meter door het terrein heb gereden. RED: later is gebleken dat de problemen verholpen werden door een goede aarde van de carrosserie en de motor te monteren. Kabeltjes zaten los en of waren sterk gecorrodeerd. Dus niets te doen met de onsteking, daar gaat mijn eerste analyse…
Tegen enen, vroeg in de middag kwam een telefoontje dat Mike, Arne, Ronald met Hanna en Sander en Crista binnen 3 kwartier zouden aankomen. Dus nu maar zo snel mogelijk naar het kamp. Boven over rijden, geen probleem. De sterke klim aan het einde voor het Bos-in: rechtsom, geen probleem. Het zelfvertrouwen groeide weer. Hum-tie-dum. Ik voelde me kiplekker in de Dodge. Achterruitje opgeklapt, dakje eruit, ramen open en lekker bezig. Wie maakt me wat. Diep genieten! Het laatste stuk boven-het-kasteel bos kent een hele nare geul, meer een giga-vouw in het terrein, met mega modderbak in het midden. Dat is niet het ergste, wel de steile hellingen van de bak. 90 graden steil voor 1,5 meter naar beneden, en na drie meter weer zoiets omhoog. Niet te doen voor een Dodge met een wielbasis van 3,33 meter. Dus rechts af, richting hek. Ook hier een route met een Pot-Hole van driekwart Dodge, en een halve Dodge diep. Mission Impossible. Tja, verleden jaar oktober reden we hier nog, met moeite, door. Waar is het onderhoud van dit terrein??? Wat een verloedering. Zucht. Dus maar weer een alternatieve route gezocht. Een paadje met scherpe bochten afgelopen, moet kunnen. “Waar kom je uit?”, “Hoe gaan we hier verder? ”, “en dan??” . Sebas en ik lopend terrein verkennen.
Boompje
We stuitten op twee omgevallen, reeds dode, bomen over ons pad. Tja, die liggen nu echt tussen ons en de weg naar buiten... Ik hoor in mijn gedachten Joop nog vragen, vlak voordat we weggingen: “moet ik de motorkettingzaag nog even pakken?”. “Neu”, had ik geantwoord, “nergens voor nodig….” Joop had nog schouderophalend gereageerd van “Jij je zin, You have it your way”.
Ook het Jeepie reed mee! En dat had ik dus. My Way. Want gelukkig heb ik wel achter de bank altijd een beugelzaag liggen. Met een grof blad, dat het goed doet bij vers hout. Dus zagen. En zagen , en zagen en zagen…. Griebus! Wat een dikke bomen. Luidkeels heb ik tijdens het zagen “My Way”gezongen. Gewoon stoer volhouden en veel zweten. Ik moet bekennen dat ik mezelf heb laten aflossen. Dit was te groot voor deze jongen. Team inspanning, Chaos is er druk mee geweest. Met zijn allen hebben we dit ‘klusje’ geklaard. Elk nadeel heeft echter zijn voordeel, aldus meester Cruijff. Dus achterin de bak met die afgezaagde boomstammen voor het kampvuur van vanavond. In de tussentijd was de klok wel doorgetikt en we zaten inmiddels op half drie. Mike, Arne en Ronald zaten al op ons te wachten bij de tenten. Heel wat gemanoeuvreerd om hele krappe bochten heen, stronken genomen als hobbeltjes en veel heen en terug gestuurd om tussen bomen door te steken met slechts een centimetertje weerzijde.
Sebas had het makkelijk met dat kleine Jeepie. Lachend reed hij het stukje, met een hand aan het stuur, laverend tussen de bomen door. Stukje gebak! Piece of Cake. Ter demonstratie stak die nog twee vingers in zijn neus. Hahaha. Dat moet die niet te vaak doen, want hij heeft hele dikke vingers….
Heel And Toe
Ook het Jeepie reed mee! De Kale had het lastig op dit traject. Telkens sloeg de V8 af, als die meer vermogen nodig had om zijn Dodge te laten bewegen en een versnelling in schakelde. Hij zag zich genoodzaakt om met voet op gas en rem tegelijk de V8 aan de praat te houden en het rangeren ging daarmee heel lastig. Heel-And-Toe?? Dat is toch een term uit de race wereld? De bochtentechniek voor gevorderden? En wij maar met 500 meter per uur aan het rondrijden. Zweet op zijn kale knikker.
Dat het ook nog slecht is voor de automaatbak, daar zijn we later nog achter gekomen. (….)Een klein schampje langs een boom gaf een deukje dat spontaan weer uitdeukte. Geen zorgen. En opluchting na het vele gesteek bij de Kale.
Rechtsaf
Ook het Jeepie reed mee! Caat had het moeilijk. Door de extra verhogingen van het onderstel is haar Dodge wel super stoer, je heb een keukentrap nodig om überhaupt een blik op de motor te kunnen gunnen, maar haar Dodge is niet goed in staat om rechts af te gaan. Links af? No Problemo. Haaks!. Rechts af? Zilch. Drie keer niets. Een hele kleine rechts-af hoek resulteert. Daarmee moet ze extra veel steken als er rechtsaf in het bos om bomen heen gestoken moet worden. En geloof me: we zijn vaak rechts af gegaan.
“Jullie doen het erom!” gilde ze uiteindelijk met een verwilderde rode kop, gefrustreerd vanachter het stuur, na weer een hele boel gemanouvreer. Kloppende aderen in haar gezwollen biceps. Zweet erop, ook nog, als toegift. Hmmmm, Zag er eigenlijk wel heel lekker uit. Lekker ding. Wij natuurlijk doen alsof we het echt hadden bedacht. Na-na-de-na-na. Na-na-de-na-na .Heerlijk even stangen. Wat moet je toch anders met zo’n mooie meid die nog kan terrein rijden ook.
Om 15:00 uur: Hehehee, we zijn ‘heelhuids” bij het kamp aangekomen. Na dat telefoontje om 12:45 hebben we toch nog 2 uur en een kwartier nodig gehad om hooguit twee kilometer af te leggen. Pfff de eerste rit zit er op….
Donderdag: tweede rit
Tsja... dit is onze meesterkok ;-) Na het gebruikelijke handenschudden en zoenen, want we hebben elkaar al zolang niet gezien, doen we even wat frisdrank. Het is heet. Uit het bos in de zon is het meer dan warm. Wat gaan we nu doen? Rijden! Daar komen we toch voor. Overleg met de Meester-Kok Oscar: “wanneer gaan we BBQen?” . “Uhhh, jullie hebben nog 1 uur en drie kwartier”. Nu we de ochtend rit in ruim vier uur gemaakt hebben besluiten we dat het zeker wel in die tijd moet lukken. We kennen inmiddels toch de weg, Niet? Op pad. Kale blijft achter, die gaat eerst zorgen dat die V8 weer gezond loopt. Josh en Caat besluiten even van de zon te genieten, maar de rest gaat mee. We rijden dezelfde route nogmaals en dit keer gaat het eigenlijk makkelijk. Bij het meertje aangekomen laat Arne, met zijn dikke diesel, zien dat het wel degelijk doorwaadbaar is.
Watervrees
Eerder die dag had ik, conform mijn voornemen om het nu eens heel te houden al gezegd dat ik niet door dat water meer wilde. Heb net een nieuwe en heel mooie startmotor en die wil ik heelhouden. Dus nu ook weer niet het water in. Toeval wil dat Kitty, mijn vrouw ook mee is. Om de haverklap roept iemand dan prompt tegen ons dat ik wel erg voorzichtig ben, en dat dat zeker te maken heeft met het feit dat zij naast me zit. Helemaal niet waar!. Dit is de nieuwe Wouter. Niemand geloofd me en ze wordt er mee gepest. Daar is ze niet helemaal gelukkig mee, maar ze moet er maar mee leren leven.
Anderen aan het spelen Sander, met zijn Chevy K5, ook al zo’n dikke diesel en ook nog op 37! Inch banden volgt. Ha, met twee vingers in zijn neus. Jajaja. Tot overmaat van ramp volgt Ronald ook nog eens de diesels zonder problemen door het water. Heette dat ding niet AquaFobia?. Die is inmiddels wel genezen van zijn watervrees. Wouter niet. Ik dus niet. Echt niet. Erewoord. Niet dus….
We gaan weer boven over. Door het bovenbos, langs de weggezaagde bomen en dalen weer af richting het hek. Tussendoor rustig aan, wat wachten op andere deelnemers en vooral kijken naar de spectaculaire capriolen die sommigen uithalen met hun Suzukies, Petrols, Jeeps, Rocky Turbo Diesels en meer van dat aangepaste niet-meer-straat-legale-terreinmonsters. Mooi en vermakelijk. Heftig soms.
Kleerscheuren
Zelfs Arne had wat schade... ;-) Bij het om een boom steken na dat ik achter was gebleven bij een kijk-pauze glij ik met het passagiersportier tegen een boom aan. Kleun. Krak. Het geluid van indeukend blik. Kitty zit er bij en kijkt er naar. Lachen. “Wouter, dit gaat niet goed” weet ze me fijntjes aan te duiden. Ja, dat weet ik ook wel. Grrr… Ik kan er maar op een manier vanaf, wegsturend achteruitrijdend kom ik los. Met veel gekraak en gekreun van mijn Dodge. En dus niet zonder dat de boom zijn afdruk heeft achtergelaten in mijn portier. Bah, al dat uitdeuk werk van de afgelopen tijd weer teniet gedaan. Shit. So far, not so good. En dat nog eens terwijl Kitty er bij zit. Helemaal happy ben ik niet. Maar ik vergeet snel, vaak tot ergernis van Kitty, maar in dit geval is dat wel eens een gemak. Zonder verdere kleerscheuren komen we het terrein uit. Dacht ik. Maar uiteindelijk hebben zowel Arne als Mike beiden rechts een aarden wal geschampt met hun rechter voorbumper. Arne heeft een klein deukje. Mike stond even echt vast. Arne was zo goed om hem een sleepie te geven. Echt veel mensen waren er niet omheen, dus helaas ontbreken de foto’s van dit spectakel. Zelf heb ik het van horen zeggen, Mike vertelde me het toen ik, vers uit het terrein hem complimenteerde dat hij toch altijd maar schadevrij kon rijden.
Lekker spelen... Arne heeft voluit staan sjorren aan de Dodge van Mike, die helaas op zijn plek bleef in dat nare bochtje. Wat bleek: Zijn voorbumper zat dus in dezelfde bocht/kuil tegen diezelfde aarden wal aan. Arne heeft echter door die dikke Chevy diesel te laten trekken de hele zooi in de kreukels getrokken. Bij Mike de voorbumper zeker 20 cm naar binnen gedrukt. Rechter voorspatscherm dito verbogen en die zat vast op het voorwiel. Niet zo mooi. Zeker niet voor Mike, want die is altijd al zo zuinig op zijn body. Hij kent zelfs het telefoonnummer van de plaatwerker uit zijn hoofd. Ter plekke maar even de zaak recht geduwd en getrokken. Toe ze eenmaal uit het terrein kwamen, leek het bijna weer in orde. Op wat kleine vouwen in het blik na en niet te vergeten gesneuvelde zijlicht kapjes. Zucht. Mike zichtbaar aan het balen, Arne is wat nuchterder: schouder ophalend. Shit Happens! Ronald en Sander zijn echt de enige die er zonder schade vanaf zijn gekomen. Maar, dit is de eerst terreindag, en wat niet is, kan nog komen……
Tijd voor de BBQ en een gezellig avondje rondom het kampvuur. Het eten is perfect, de wijn smaakt goed en het vuur is top. Een flinke fik met al dat dooie hout dat we uit het terrein hebben gesprokkeld en weggezaagd. De eerste goddelijke dag zit er op.
Deel twee volgt...
Auteur : Wouter
[ vorige pagina ]
