Sclayn - Chateau de Chérimont

9 tot 12 mei 2002

Ondanks afwezigheid van Oscar, toch een overheerlijke beenham! Thanx Oscar!

Yes! Hier hebben veel van ons op zitten wachten; de eerste offroadtrip naar het buitenland van dit jaar! Als je de website al in de gaten had gehouden, kon je echter in de uitnodiging al zien dat we helaas niet tot een overeenkomst konden komen met de Dodge Trucks Benelux, waardoor we niet gezamelijk naar Hesdin in Frankrijk konden. Er was geen ruimte voor een aantal van onze ChaosBoyz-teamleden. Tenminste, niet voor degene met een niet-Dodge. Het animo was echter zo groot, en al helemaal nadat we zelf hebben besloten om ons terug te trekken uit het Full Metal Challenge-verhaal, dat we besloten om snel zelf een trip naar het buitenland te organiseren. Het terrein stond al vast; dat moest Sclayn - Chateau de Chérimont gaan worden! Tijdens een telefoontje aan Jefke (van het Chateau) bleek al snel dat hij bijzonder enthousiast was om weer wat van de ChaosBoyz te horen. Hij wist gelijk wie we waren en wist gelijk op te noemen in wat voor soort voertuigen we rondreden. We zijn er dan ook al vaker geweest, en het akkefietje verleden jaar met wat DTB-leden stond hem nog vers in het geheugen. We waren in elk geval méér dan welkom, en het terrein was 'spectaculairder' dan verleden jaar. Wat dat ook mocht betekenen.

De lier van Wouter heeft z'n diensten dit keer flink bewezen!

Ons uiteindelijke team bestond uit de gebruikelijke 'harde kern'; Sebas en Christel (helaas zonder de Jeep), Thom (eveneens zonder z'n Jeep), Arne en Marianne (met de berggeit; de Chevy), Wouter met Kitty (uiteraard met z'n Dodge-met-alles-erop-en-eraan), Mike (eindelijk weer met z'n Dodge), Kees (met z'n LaRo en niet te vergeten het bier!) en als gastrijders hadden we de 'Suikertjes': Astrid en Arthur (beide met een LaRo; een ambulance en een 88 LightWeight). Vlak voordat we weggingen liepen we nagenoeg allemaal tegen last-minute problemen aan met onze voertuigen. Arne z'n remblokken waren aan het einde van hun latijn, Wouter had eveneens remschijf-problemen en heeft op het laatste nippertje de complete vooras moeten verwisselen met die van de Total Chaos, zelf had ik teveel voorwiellagerspeling en de LaRo van Astrid kampte met een defecte versnellingsbak. De details zullen we maar in het midden laten, maar je kunt er van uitgaan dat er in de avondjes voorafgaande aan het vertrek aardig is gesleuteld door heel wat van onze teamleden!

Een wat onzachte ontmoeting met een overstekende boom... :-(

Een veel slechter nieuws bereikte ons twee dagen voor we vertrokken; onze chef-kok Oscar had een scooter-ongeluk gekregen en kon door z'n verwondingen niet van de partij zijn. Natuurlijk niet alleen jammer vanwege al het lekkere koken dat we moesten missen, maar des te meer omdat hij er zo ontzettend naar heeft uitgekeken. De volgende keer krijg je huis-arrest opgelegd de dagen voor we weggaan, Oscar!

Hmmm... die bushbar zit toch wat in de weg. Zo kun je de motorkap niet ontgrendelen.

Om en nabij 08.00 op donderdag 9 mei verzamelden we bij het Texaco-station vlak voor de Moerdijk. Astrid, Arthur en Kees zouden in de loop van de middag volgen, aangezien ze de nacht nog bezig waren met het plaatsen van een gereviseerde versnellingsbak. De heenreis verliep voorspoedig en het weer leek mee te zitten. In Belgie werd het allemaal wat vochtig, maar we hielden het in elk geval droog. Eenmaal op het terrein aangekomen, en na het aanmelden, wisten we niet hoe snel we het tentenkamp op moesten zetten om daarna gelijk een stukje te gaan rijden. Wouter en ik hadden niet veel LPG meer, en we besloten alleen een verkennend rondje over het terrein te gaan doen. Na de eerste 100 meter begrepen we ineens wat Jefke had bedoeld met 'spectaculairder'. Het terrein was door de vele regenval in de dagen ervoor spek- en spekglad geworden en onze Dodges gleden alle kanten uit zolang het maar naar beneden was. En daar wilden we nou nèt niet naar toe. Onze bikkel Wouter reed voorop en dook een diepe modderbak in. Z'n achterbumper kwam onzacht in aanraking met de zijkanten van de put en verboog als een paperclip. Hmmm... Nog maar even wachten voor mij. Aan het einde van de put bleek een (te) steile wand omhoog, en daar kwam je zonder hulp nooit tegenop. Zeker niet met zo'n lange Dodge.

Een gebroken V-snaar maakte een einde aan het lieren...

Gelukkig had Wouter hier wel een oplossing voor; hij had samen met Joop niet voor niets z'n zware lier gemonteerd in de avond ervoor! Dit was de ultieme vuurproef! De lier kreeg het flink voor z'n kiezen en trok de eerste 50 centimeter de Dodge alleen maar in de berg in plaats van er tegenop. Wel spectaculair om te zien moet ik zeggen; uiteindelijk kwamen de voorwielen zelfs los van de grond terwijl de lier langzaam maar zeker oprolde. Na een aantal minuten was de Dodge veilig boven, maar we waren reeds twee uur onderweg. En wat hadden we nou eigenlijk afgelegd? 200 meter? Niet te geloven. Uiteindelijk heb ik maar rechtsomkeer richting kamp gemaakt en zou Wouter mij volgen. Na een kwartiertje wachten in het kamp was hij echter nog steeds niet terug en gingen we maar eens kijken waar hij nu weer uithing. Toen we hem eenmaal vonden was ie net bezig om z'n Dodge langs een boom te manouvreren. Je kunt bijna zeggen door een boom. In de tussentijd heeft ie al twee extra keren z'n lier moeten gebruiken om überhaupt zo ver te komen! Gauw terug naar het kamp, alwaar we de BBQ al was opgewarmd voor het heerlijke vlees dat Oscar ons had meegegeven...

Een flinke uitdaging; het verwisselen van een wiel in de vette modder. Een HiJack is in dit geval onmisbaar!

Om de avondjes nog wat gezelliger te maken, heb ik gezorgd voor een notebook compleet met nieuwe films. Helaas was ik extra speakers vergeten, dus moesten we allemaal wel heel stil zijn ;-) Vergezeld van een drankje en een knapperend vuurtje hebben we gekeken naar Collateral Damage, Blade 2 en 13 Ghosts. Superrelaxed! De volgende morgen zijn we gelijk naar het dorp gereden om onze wagens vol te tanken voor een lange dag in het terrein. Ditmaal gingen we allemaal achter elkaar aan het terrein in. Via hetzelfde pad door het bos, dus ook door de bekende modderput. Dit lukte Wouter heel aardig, maar Arne en ikzelf kozen een lager gelegen paadje en dat was een minder geslaagd idee. Arne zag wat ongewenste intimiteiten met een boom aankomen en liet z'n Chevy achteruit tussen de bomen door naar beneden glijden. Hierbij wist hij de Chevy gelukkig goed onder controle te houden waarbij hij dankbaar gebruik maakte van de geleerde technieken tijdens onze 4x4-cursus ;-)

Het blijft een wokkelkoning, zo'n Chevy. Helaas was Arne er wat minder enthousiast over ;-)

Stom als ik was, wilde ik het toch proberen en ging veel te snel van het gas. Met als gevolg dat de Dodge opzij gleed en onzacht in aanraking kwam met de gevreesde boom. Sh*t. Da's de eerste deuk dit weekend :-( Met behulp van een handlier hebben we hem uiteindelijk van de boom gehaald en voorzichtig doorgereden. Wouter had ditmaal minder geluk in de modderput; z'n V-snaar naar de 24V dynamo had het begeven en hij kon zichzelf er dus niet uitlieren. We hebben z'n Dodge achtergelaten en hij is op aanwijzing van Jefke naar een automaterialenzaak gegaan voor nieuwe V-snaren. Tweemaal dit keer. De LandRovers kwamen ook al niet veel verder en besloten een ander traject te gaan volgen. Na nog wat rondspelen in het bos hebben Arne en ik onze wagen in het kamp achtergelaten en zijn we met de enige auto die aan de overkant van de put stond een verdere verkenning gaan maken; de Dodge van Wouter. Op de terugweg naar het kamp ging Wouter via het benedenpad. Drie keer raden wie we daar tegenwamen! Arne en de LaRootjes! Maarrehhh... Arne stond stil! Nadere inspectie leerde dat hij de band van z'n velg had gereden. Puur een kwestie van te ver af laten lopen terwijl er geen binnenbanden inzaten. De meeste van ons hebben Hummers en bijna automatisch heb je er dan binnenbanden inzitten. Absoluut onmisbaar!

Da's ff schrikken! Gelukkig viel het allemaal wel mee en bleef de schade beperkt. Wel handig om zo nog wat reparaties uit te voeren!

Het verwisselen van het wiel was een leuke opgave. De ondergrond was bijzonder modderig. Arne was gelukkig op alles voorbereid, en gewapend met een dikke plank en een HiJack wist hij de Chevy voldoende te liften om het wiel te kunnen verwijderen. Alleen nog wel eventjes zoeken naar de wielmoeren; de velg zat helemaal vol met modder ;-) Met wat hulp van Ton en Wouter was het klusje relatief snel geklaard en kreeg ik toestemming om z'n Chevy wat naar achteren te rijden. Tsja, op een gegeven moment werd er wild gebaard en geroepen dat ik moest stoppen. Waarom? De Chevy stond in een ongelooflijke wokkel en volgens Arne was het risico van omvallen aardig aanwezig ;-) Hmmm... echt helemaal niets van gemerkt terwijl ik erin zat! Zo zie je maar weer; je eigen auto ken je als je broekzak, maar die van een ander blijft altijd een uitdaging... Arne reed hem zelf maar in tegengestelde richting, gevolgd door Kees. Astrid en Arthur besloten om de LaRo te keren en terug te rijden naar het kamp. Op eigen kracht kwamen ze niet tegen een heuveltje op, en Wouter bood aan om hun omhoog te slepen. Dit is echter waar e.e.a. in snel tempo misging. De LaRo met daarin Astrid kwam schuin op de helling te staan en kantelde. In slow-motion viel de auto op z'n zij en kantelde nog een heel klein stukje door om uiteindelijk weer terug te vallen op z'n zij. Astrid mankeerde gelukkig niets en met wat hulp van de lier stond de LaRo weer snel op z'n pootjes. Achteraf zou blijken dat de schade gelukkig meeviel en dat er alleen wat olie uit het carter was gelopen. Het verbogen plaatwerk konden we bij het kamp wel weer rechtkrijgen. Aangezien er geen olie meer inzat besloten we hem achter de Chevy te hangen en over het terrein terug naar het kamp te slepen. Daar gingen we eerst maar eens een hapje eten...Alleen stond de herinnering van Wouter z'n laatste water-escapade nog vers in het geheugen, dus zijn we er maar niet doorheen gegaan. Er stonden overigens genoeg Jeepjes midden in het water. Wel gingen we de uitdaging aan om de lange, steile helling omhoog maar eens te gaan proberen. Kijken wie van ons er nu boven kon komen. Al snel bleek dit een onmogelijke opgave; we kwamen uiteindelijk allemaal tot op 3/4. Wouter kon zichzelf omhoog lieren en eenmaal voorbij het vervelende punt kon hij Arne en mij verder omhoog trekken. Na een middagje spelen in het bos, zijn we teruggegaan naar het kamp om de voertuigen even te inspecteren. Mijn Dodge wilde in elk geval niet meer remmen, en dat is toch wel een beetje lullig op een helling ;-)

Eén van de pogingen van Arne om boven te komen. We kwamen alledrie net zo ver...

Nadat we naast het kasteeltje gebruik hadden gemaakt van de hogedrukspuit om de remmen en assen schoon te spuiten, zijn we begonnen met een algehele remmencontrole en schoonmaakactie. Wielen eraf, remklauwen verwijderen en schoonmaken, lagers invetten en Wouter haalde zelfs z'n remtrommels eraf om schoon te maken. Logisch, er zaten net nieuwe remschoenen in, en hij had op de heenweg al vergeten om z'n handrem er vanaf te halen ;-) Bleek gelukkig mee te vallen en het zag er allemaal nog goed uit. Tegen de avond begon het zachtjes te regenen en we besloten de volgende dag na het ontwaken de boel maar in te pakken en op huis aan te gaan. Voldoende schades en avontuurtjes dit keer! Het LaRo-team had het helaas wat moeilijker. De gereviseerde versnellingsbak van Astrid vertoonde kuren en alleen de 1e twee versnellingen functioneerden nog. Er werden stukjes van een gebroken afstandsring gevonden. Voor Astrid was er geen keuze om de LaRo achter te laten en later terug te komen met een andere versnellingsbak; ze moest en zou ermee terug naar Nederland. Uiteindelijk heeft Kees aangeboden om de 4x4 op sleeptouw te nemen en via binnenweggetjes naar Nederland te rijden. Zij vertrokken zondagochtend om 10.00. Zelf vertrokken we rond 13.00 waarbij Wouter een andere route nam om nog een stel Hummer-banden op te halen.

Het terrein in Sclayn stelt ons steeds weer voor nieuwe verassingen. Het weer heeft een enorme invloed op de moeilijkheidsgraad van het terrein. Veel regen betekent een zeer zwaar terrein en droogte geeft weer een andere dimensie aan de hellingen en de doorwadingen. Dit blijft absoluut één van onze meest favoriete terreinen! Enne... hou de site maar in de gaten, want eind juni gaan we nog een weekendje!

Auteur : Mike

[ vorige pagina ]