Maasvlakte

18 december 2004

Lijn (3257 bytes)

Wat een wanhoop: mijn Dodge moet APK worden gekeurd en hij heeft last van een wiebelende rechtervoorwiel, het lager. Aangezien mijn Dodge door wat ruw en onachtzaam gedrag van mij al aan zijn derde nieuwe vooras toe was, is er toen een nieuwer type Dana 44 gemonteerd, eentje met stelbare wiellagers. Dat is dus boffen. In tegenstelling tot de normale vooras ven een W200 is het lager stelbaar. Helemaal goed. Dus even stellen. Stellen is echter zonder speciaal gereedschap niet te doen. ER is een pijpsleutel nodig die met 4 uitstekende tandjes de centrale borgmoeren er af moet kunnen draaien. Dus daar eerst maar op wachten. Resultaat van deze perikelen is echter dat ik zonder Dodge het terrein in ga. Ben voor de verandering eens ridder te voet. Toch heb ik er zin in. Het is weer veel te lang geleden dat ik het terrein in ben geweest. 

Joop had het op zich genomen om vooreen warme versnapering te zorgen. Niet zo uitgebreid als dat Oscar dat kan, met al zijn veldkeuken apparatuur, maar in bescheiden vorm, hete soep met een broodje. Vooraf is dat toch wel even wat geregel. Waar haal je immers een soeppan van 25 liter vandaan? En op wat voor fornuisje past dat ding? Is er gas in die fles? Past die gasfles wel op dat fornuisje? Wat voor soep maken we? JaJoh, wat een gedoe.

Met een opkomst van wel 34 aangemelde voertuigen gaat dit dagje Maasvlakte de geschiedenis in als het grootste evenement dat de Chaosboyz hebben georganiseerd. Heftig. De opkomst van de Chaosboyz zelf is echter wat minder. Door ziekte geteisterd moeten Oscar, Ronald &Hanna, en de Kale het laten afweten. Helaas. Oscar is net weer vader geworden van een nieuw Chaosboytje: Noek. Nog van harte gefeliciteerd!

Samen met Joop op pad. Met de VW, betekend in ieder geval een snelle rit over het asfalt. Met de VW zijn we immers een stuk vlotter onderweg. 09:00 vertrek uit Haarlem. Geschatte aankomst in Rotterdam 09:50. Prima op tijd toch? We hebben echter buiten de wegwerkzaamheden gerekend! In verband met het gladde asfalt is de A4 afgesloten en we moeten een omweg maken over Utrecht. Daar gaat onze geschatte ETA. 60 kilometer om maak je niet goed met een VW busje. Daar heb je een snelle Ferrari voor nodig.  Mike, onze organisator maar even een SMSje gestuurd zodat hij op de hoogte is van onze vertraging. Die was inmiddels wel op tijd op het verzamelpunt en stond met een steeds groeiend aantal voertuigen en mensen het tankstation behoorlijk te belemmeren. Doordat het tankstation verbouwd word is er wat minder ruimte als anders ter beschikking, waardoor de her en der geparkeerde voertuigen een drukte van jewelste veroorzaakte. Echt een lekkere chaos. We doen onze naam weer eer aan. Dus iedereen om 10:15 onderweg voor het laatste stuk naar de maasvlakte in konvooi. Sander voorop. 

Vol gas waren we met de VW bus het hele konvooi voorbij gescheurd, om vervolgens de laatste afslag te missen. Niet getreurd, we nemen gewoon de volgende afslag en rijden terug over een smal weggetje over een spoorwegemplacementje. Tot ons afgrijzen reden we op een hek af. Daarachter zagen we het konvooi weer langsrijden. Het hek was gesloten, dat konden we van een afstand al zien. Toch maar er naar toe gereden, je weet maar nooit. En hoera, aangename verassing, er lagen lussen in het wegdek vlak voor het hek en toen we daar overheen reden, ging het hek vanzelf open. This must be our lucky day. Gelukkig! 
Rustig rijdend om alle grote plassen een beetje te vermijden het terrein op. Tegen de wind in geparkeerd op het vlakke stuk, zodat de achterkant in de luwte zou staan. Makkelijk voor het maken van de soep. Party-tentje maar niet opgezet. Met die waaiende wind zou een uiterst fraaie wegwaaitentje worden. Joop begon direct na het handen schudden met de soep opstelling. Ik zou Joop helpen, maar het was zo krap achter in de bus en ik werd erg gelokt door mijn verlangen om even door het terrein te rijden. Suc6 Joop!. 

Snel bij Josh ingestapt. En lekker meerijden. Josh was door een aantal plassen heengereden en had wat vocht op zijn bougiekabels gekregen. Bij vol vermogen deden niet alle 8 potten even enthousiast mee en moeizaam ronkten we door de lastigere en diepere passages. Eerst na een goed kwartiertje droogde het hele zaakje goed genoeg op om de prachtige V8 van zijn Dodge weer volledig bij de les te laten zijn. Josh had graag nog wat foto’s van zijn motorblok willen maken, net volledig gereviseerd, voorzien van snelle nokkenas, zwaardere klepveren, dikke 4-barrel Holley carb en nog veel meer opsoepdingentjens. Heel snel en erg krachtig. Maar ja, door zijn enthousiasme zat er al modder op, voordat we het doorhadden.  Fijn even gebaggerd. Wat me wel opviel aan Josh’s Dodge is dat hij geen enkele extra handsteun/greep heeft voor zijn passagier. Gordels ontbreken eveneens. Ik heb nu dus een extra bult ter grootte van een albatros ei op mijn hoofd. 

Grote stukken rijdend heb ik me met twee handen tegen het plafond moeten afzetten om maar in de stoel te blijven zitten. Goddank heeft Josh wel fraaie kuipstoelen en geen bank. We worden gewenkt: in de verte is Caat’s Dodge te zien, die gevaarlijk schuin hangt. Het is alsof de aarde haar Dodge aan het verzwelgen is. Haar rechtervoorwiel is in een plasje met water geraakt, die veel dieper bleek dan dat Caat dacht. 

Gevolg: Rechtsvoor tot aan koplamp in de plas en linksachter een wieltje in de lucht. Josh heeft heel wat werk om zijn Dodge zo te manoeuvreren dat hij haar er uit kan trekken en ook Generaal Ton Steur met zijn K30 moet er nog voor aanhaken om Caat er uit te trekken. Huppla we zijn weer onderweg.

Ik ben inmiddels overgestapt naar Caat, die met haar vriendin Jennifer rijd. Op de riante bank mag ik er tussen. Helemaal goed tussen twee van die fotomodellen. Het enige dat ik ieder kan aanraden is om oordoppen in te doen: die meiden gillen van plezier bij elke kuil en bult. Aan-een-stuk-door. Oorverdovend. Caat rijd overigens net als Josh: Gaan met dat ding en ze schuwt de lastigste plekjes niet.

Als ik wat later weer even bij Joop ga kijken of ik nog wat kan betekenen komt er een  Landrover 88 met een stel vrolijke kerels erin zich melden. Zo van “hallo, ben jij van de organisatie?”. Ik mompel iets van: “organisatie? Het is een chaotische ongeorganiseerde bende en ga maar rijden!” Ik wijs wat naar de rijdende terreinwagens: “Hier is straks soep met een broodje, maar daar is de actie. Zorg maar voor modder op dat ding.” 

Al gauw kan ik weer even meerijden. Jennifer is uitgestapt bij Caat en neemt plaats in haar eigen Cherokee. Wim, haar man heeft al die tijd er in rond gereden en dat is te zien ook. De Cherokee is nu egaal moddergrijs, is tot nu toe, ondanks het feit dat die op van die platte snelwegbanden staat, nog niet vast komen te zitten en heeft zelfs al een half metertje doorwading doorstaan. Wat Wim allemaal niet met dat buikschuivertje kan doen is eigenlijk wel verbazingwekkend. Ik mag dus even mee met Jenn.

Jenn is ook lekker bezig. Scheuren op het ‘vlakke plat’ met 80 km jaagt ze over het zand vol kuilen en ik ben blij dat ik mijn gordel aan heb. Anders had ik er geheid weer een buil bij gekregen. Zandheuvels van 4 meter hoog: geen probleem voor Jenn, die dit voor de eerste keer doet. “Wouter? Kan dat?” Als ik bevestigend antwoord gaat ze blind er op af en rost met die Cherokee als en dolle. Ze bekent me dat ze voor het eerst in het terrein rijd. Lekker prettig gestoord, die griet. 

We zijn al een ruim uurtje bezig als we zien dat er steeds meer mensen zich verzamelen rondom de Soep. Het is ook lunchtijd en we besluiten om Joop en Ton met een bezoekje te vereren.  Hete soep achteruit de VW bus van Joop. Die heeft er ook nog eens keuzebroodjes bij . Wit of bruin? Voor de verwende liefhebber is er ook nog een krentenbol. Koekje Erbij? De verkoop van de soep met broodjes gebeurt door het onvolprezen team Ton&Joop. Ton zorgt voor de inning van het eurootje en ze komen precies uit de kosten. Afijn, Joop heeft zelf wel een stukje geschreven over het soepgedoe. 

Om warm te blijven heb ik een vuurkorf met een paar zakken hout meegenomen. Aanmaakvloeistof en kranten? Daar heb ik niet aan gedacht. Geen nood, Henk is in de buurt. Henk steekt dat wel even professioneel met zijn 10kw dakbrander aan. In een paar seconden staat de brandstapel lekker in lichterlaaie.  Gewarmd door het vuur genieten we van het lekkere soepie. De thermoskannen met hete koffie en hete Chocomel met Amaretto worden aangesproken en we genieten van de pauze. 

Genoeg palaver, tijd om te rijden! De motoren worden weer gestart en er gebeurt weer van alles. Zo wordt er, speciaal voor de fotograaf op allerlei manieren over de grootste bult heen gereden. Na de lunch wordt er weer naar hartelust gereden. Zo zijn er prachtige vastzit-situatie’s te bekijken waarbij een heftige Chevy Blazer vast zit en door een andere, nog heftigere Blazer er uit wordt getrokken. 

Bij gebrek aan een knap trekoog aan het chassis, is het sleeplint maar vastgemaakt aan de achterbumper. Helaas, diens bevestiging met een tweetal M8 boutjes, is niet bestand tegen het ruk-geweld van de tweede Blazer. Bumpertje los! Och, er moest toch een knap trekoog gemaakt worden, en nu is er weer wat te doen. De mannen malen er niet om en hebben lol voor tien. 

Zelf zitten ze zo langzamerhand ook flink onder de modder. Bij het lostrekken komt de Blazer nog gevaarlijk dichtbij een moddergrijze K30, die achterloos in een diepe plas geparkeerd staat. Ook goed vast, dacht ik, heel diep in die plas. MIS. Als de driver instapt, en met veel gas achteruit wegrijd, ben ik toch weer onder de indruk van die K30’s. Natuurlijk hebben ze wel het plezier van een standaard limited slip sper in de achteras en ook de dikke diesel heeft power zat. De Blazer moet nog even keren en doet een poging om een aarden wal te beklimmen. Bovenop staat de crew van de LR88 te kijken. Je ziet ze denken: “die komt niet boven, wij staan hier veilig”. Waar ze echter niet op gerekend hebben zijn de machtige voorbanden van de Blazer.

Als ze hun grip verliezen in de vloeibare modder slingeren ze bij volgas even gauw Bergen modder boven op die wal. De LR88-mannen zijn in een klap ingezegend. He-le-maal onder. Ze kunnen er goed om lachen en laten zich trots nog even vereeuwigen. Helaas heb ik de foto niet om deze te laten zien.  Het leuke van terreinrijden is dat je van alle acties leuke korte filmpjes kan maken met de eigen digitale kamera. Dit keer ben ik ook weer enthousiast in de weer. Mijn teleurstelling is echter groot als ik thuis de filmpjes bekijk en beluister. Door de harde wind is het geluid namelijk knap klote. Er is een constant roffelend en scheurend geluid van de langs huilende wind.  Met Windkracht 6-7 waai je niet alleen uit je jassie, maar kan je het geluid van je filmpje ook wel vergeten.

In de verte zie ik weer een motorkap opengaan. Geen dag zonder wat sleutelen, Dodges in het terrein levert altijd wel wat te repareren op. Het is Caat’s Dodge die alleen nog maar stationair wil draaien. Josh gaat weer aan het werk, of is het zijn hobby? Terwijl Josh aan het sleutelen is, kijk ik om me heen en zie een landschap bezaaid met vastzittende pick-ups’s. Her en der zitten de terreinwagens vast en wordt er druk getrokken en geduwd. Het is te veel om allemaal te bekijken, lust voor oog. 

Er komt een Jeep voorbij, CJ5 of 7. Dikke V8 onder het kleine motorkapje. Het is duidelijk te zien dat hij ook nog een sperren in beide assen heeft. Dat gaat als de brandweer en is niet te stoppen. Het lichte koetsje huppelt en danst door het zware terrein als een jong veulen, net in de wei. Fraai gezicht. Wim is weer aan het rijden in de Cherokee en nu gaat het wat minder. Hij glijdt weg in een plasje modder. Schade rechtsvoor, kunststofbumper hangt wat los.

Het is nog een heel gedoe om Wim eruit te krijgen. Want van de Chaosboyz is Josh de enige die een sleeplint bij zich heeft.Geen harp, dus we vogelen wat met het lint om de Cherokee uit zijn benarde positie te krijgen. Even strakhouden enzo. Mike en Arne hebben beiden geen harpen noch linten, wat een chaoten! (En dat is Mike, onze organisator, die in zijn instructies uitdrukkelijk aangeeft dat je een lint nodig hebt…..). Pontificaal in de weg staat nu wel dat heftige Jeepje CJ5, of 7, doet er niet toe. Het ding staat er maar wat zielig te staan. Zijn potente V8 motor heeft een van de aandrijfasjes van het ding, toen het er wat zwaarder aan toe ging, aan flenters gedraaid. Mooi hoor, van die gesperde assen onder dat Jeepje, alleen jammer dat ze niet tegen het geweld van de dikke V8 kunnen. 

Even verderop in het veld staat de Landrover 88 vast. De aangeboden sleephulp van een grote Dodge wordt manmoedig afgeslagen. Ze willen graag op eigen kracht dit klusje klaren. Driftig wordt de HighJack diep in de grond gekrikt om de voorkant van de L88 te liften. De HighJack verdwijnt langzaam maar zeker richting China terwijl de L88 geen centimeter omhoog gaat.

Dit gaat nog wel even duren, dacht ik. Ik heb dus niet afgewacht hoe het is afgelopen, maar na een uurtje zag ik ze toch weer vrolijk rondrijden. Op eigen kracht? Hoe zouden ze die HiJack weer van Chinezen hebben teruggekregen? Eens vragen of ze hun verhaal willen vertellen via de mail. Bij deze de oproep aan de mannen. Laat nog wat van je horen..

Mike dacht dat het plasje water van de Cherokee wel te nemen was. Was die even vergeten dat hij eigenlijk niet geheel terreinwaardig aan het rondrijden was. Hahaha. Mike’s Dodge stond nog op zijn 35” wegbanden. Ook was hij ‘vergeten’ zijn verlaagde trekhaak te verwijderen. Precies op die trekhaak blijft hij hangen. Luie donder. Zijn Shotgun, Thom is de pineut. 

Terwijl Mike in zijn Dodge blijft zitten en de vermoorde onschuld speelt (Ik weet van niets! I know nothing, I come from Barcelona!) haalt Thom een bruine arm. KOUD. We staan met zijn allen op een afstandje te wachten of Thom niet de modder in lazert. Helaas.

Thom weet echter toch, ondanks het gebrek aan harpen, het sleeplint vast te maken aan de trekhaak. Alras is de Dodge van Mike weer vlot getrokken. Arne rijd een beetje rond met een schone K30. Er zitten nauwelijks spatten modder op. Zou die wel in het terrein geweest zijn? Arne geeft aan van wel! Arne: “Kijk, mijn K30 is zo hoog, daar komen de modderspetters gewoonweg niet bij!” Sebas en Christel zijn ook van de partij, en hebben het bere koud. Omdat hun Jeep geen kachel heeft, zijn ze maar met de 2wd Nissan gekomen. Nadeel is dat er niet met de Nissan in het terrein gereden kan worden. Scheelt wel weer schoonmaken, maar die blik in de ogen van Sebas als ridder te voet…….Onbetaalbaar.

Vuurtje laten uitgaan en wegwezen, tenminste, nog even wat afhandelen. De dag loopt al ten einde als de laatste problemen nog even verholpen moeten worden. Evelijn, de enthousiaste dochter van Ton, de Generaal, is nog even te deep gegaan met haar W200. Eerst moet Generaal Ton haar er uitslepen, Het water er uit laten lopen en daarna is het even met de fönn zorgen dat de ontsteking weer vonken kan afgeven. 

De ex-Sebas Dodge heeft ook nog wat schade. De enthousiaste nieuwe eigenaar is hard door een kuil gereden. De accu onder de motorkap is heel eigenzinnig aan de wandel gegaan. Gevolg: kortsluiting en een niet werkende startmotor. We krijgen em niet meer aan de praat. Dit wordt een klusje voor de ANWB. Gelukkig is hij lid. Don’t leave home without it. Josh helpt hem door even te slepen naar het dichtstbijzijnde tankstation. Dan verder met de Wegenwacht. We zijn fan van het WW-totaalpakket. Het zou mooi zijn om nog even te horen hoe het is afgelopen. Al die modder, het is erg lastig om de ramen een beetje doorzichtig te krijgen om weer op een veilige manier aan het verkeer deel te gaan nemen. Volgende keer wat schoon water meenemen met een plantenspuit. Goed voornemen….

Al met Al heel gezellig en geslaagd. Moeten we vaker doen. 

Auteur : Wouter 

[ vorige pagina ]

lijn1.gif (3257 bytes)