Hesdin - Frankrijk

1 tot 4 december 2000

Alain (eigenaar) verraste ons door het gebruik van een net nieuwe 'slaapzaal' toe te staan. Mits we de muren schoon hielden.

Dit is waar we twee maanden lang naartoe hebben geleefd; vrijdagochtend vroeg staan Thom, Arne, Kees, Mike en Angelique in Den Haag klaar om richting het rendez-vous te vertrekken alwaar we Olav zullen opwachten. De afspraak was gezet op 07.00, maar na een lange tijd wachten hebben we Olav maar gebeld waar hij bleef. Bleek ie nog op één oor te liggen! Dan nog maar een bakkie koffie en geduldig wachten. Gelukkig had ie een goed excuus; 's nachts had hij zijn lier op de Range Rover gemonteerd, en die zouden we mischien wel eens nodig kunnen hebben.

De rit richting Hesdin verliep voorspoedig en tegen half twee in de middag reden we het terrein van Alain Tranin (eigenaar van het Circuit du Ravin) op. Bij het inchecken werden we blij verrast dat we maar de helft (pfff... en zelfs dat tikt aan) hoefden te betalen. Daarnaast bleek hij net een soort slaapzaal te hebben ingericht waar wij kosteloos mochten verblijven zolang we zijn net geverfde muren maar schoon hielden. Dit was zeer welkom aangezien het weer er niet bepaald droog uitzag, en we al diep wegzakten met de auto's op de plek waar we eigenlijk onze tenten zouden opzetten! Na het uitpakken van onze slaapspullen zijn we gelijk het terrein maar opgegaan om de staat eens te bekijken.

Alain heeft het voor elkaar; bar,filmzaal,open haard, dansvloer, gokmachines. En er wordt blijkbaar regelmatig van alles georganiseerd. Klasse!

Wat een verschrikkelijke blubberpoel! Gelijk op dag één liet Thom alweer   blijken dat ie zijn bijnaam 'Il Subtilico' nog steeds eer aan doet. Schijnbaar onbeheerst probeert hij een bergpad op te komen wat uiteindelijk alleen maar resulteert in een grote baggertroep in Mike's Dodge die daar toevallig beneden stond met opengedraaid raam. Thom bedankt! Eenmaal onderaan bij het circuit aangekomen, konden we domweg niet meer boven komen. Op één uitzondering na: Olav kon met z'n Range Rover vanuit stilstand voldoende snelheid maken om net boven te komen. Mike haalde niet verder dan de helft en er werd besloten om zijn Dodge maar naar boven te lieren. En het bewijs was geleverd; de lier voldeed uitstekend. Langzaam maar zeker kroop de Dodge omhoog. Ondertussen begon het al aardig donker te worden, en we zagen het niet zitten om de overige drie auto's op dezelfde manier boven te krijgen. Gelukkig vond Arne nog een ander pad, waardoor ze uiteindelijk nog sneller terug waren dan Olav en Mike.

Voor Kees de eerste keer. Tijdens de vakantie blijkt Kees wel gevoel te hebben voor het rijden. Behalve voor steile hellingen ;-)

Ondertussen had Angelique een afspraak gemaakt met Alain, die diezelfde avond zelf pizza's ging maken, zodat wij hier 's avonds heerlijk van konden gaan genieten. En het mag worden gezegd; de pizza's waren heerlijk! Arne, Kees en Olav besloten nog eventjes door het steile, modderige bospad naar beneden te rijden, maar dat viel eventjes vies tegen. De K30 met z'n grote bodemvrijheid had geen problemen, maar bij bijna elk hobbeltje stonden we de LandRover wel een duwtje te geven of los te trekken. De Range Rover van Olav had er wat minder moeite mee tot aan het laatste heuveltje waar linksvoor en rechtsachter hopeloos los kwamen van de grond; de Range Rover zat muurvast. Lostrekken met de LandRover had geen effect, dus kwam de lier er weer aan te pas. En opnieuw bewees hij zijn diensten; Olav kwam los. Resultaat: uitlaat er (weer) onderuit en een lekkage aan zijn automaatbak of tussenbak. We laten het hier vandaag maar bij en zoeken ons warme slaapzak maar op...

Dit is Alain Tranin, eigenaar van het Circuit du Ravin. Er zijn o.a. mogelijkheden voor 4x4 rijden, quad-rijden en kleiduifschieten.

De volgende dag gingen Thom en Olav wat boodschappen halen terwijl Arne, Kees en Mike alvast naar het achterste bos gingen rijden. In het bos bleek een leuke uitdaging in de vorm van een verradelijke modderkuil precies in een bocht. In eerste instantie kon Arne er nog achterwaarts uitkomen, maar hij zag al snel dat er maar een oplossing was voor zijn grote Amerikaan; er met snelheid doorheen blazen. Er zaten echter ook wat kuiltjes in en het was een vrolijk gezicht om Arne in z'n K30 rond te zien stuiteren! Kees met z'n smalle Land Rover reed er domweg gewoon langs. Mike probeerde de 'rustig-aan' tactiek en reed zichzelf hopeloos in de prut. Maar... er zat nog steeds beweging in! Na een tiental minuten heen en weer schommelen/rijden besloot ook hij maar snelheid te gaan maken en er gewoon doorheen te scheuren. Dit bleek een beter effect te hebben. Verderop het parcour kwamen we een mooie put tegen waar Mike door z'n breedte niet doorheen kwam. Ook Kees redde het niet en bleef op z'n buik hangen. In de tussentijd waren Olav en Thom ook weer van de partij en Olav wilde ook wel eens een gokje wagen. De put was echter veel dieper dan we hadden verwacht en het water kwam tot over z'n motorkap. Hij had er blijkbaar niet zo'n moeite mee, en de Range Rover bleef rijden.

Olav zag de LandRover van Kees over het hoofd en knalde tegen zijn massieve bumper. De LandRover  had niets; de Range Rover wel...

Helaas was het einde van de put te steil en hij moest achteruit weer terug. Weer door het water. Dan maar eromheen. Iets verder kregen we te maken met een glibberige afdaling, en de (toen nog) onervarenheid van Kees werd hem bijna noodlottig. Toen z'n LandRover begon te glijden trapte hij vol op de rem en we zagen z'n wagen zijdelings naar beneden glijden terwijl z'n twee rechterwielen al los van de grond kwamen. Het enige dat we konden doen was schreeuwen: GAS! GAS! Blijkbaar hoorde Kees dit en gaf een dot gas. Als een wonder trok de LandRover zich weer min of meer recht en konden we weer rustig ademhalen! Op de weg terug kruipt Angelique achter het stuur en glijdt zijdelings door een mooi modderspoor. Helaas glijd de rechterkant weg in het diepe stuk, en moet ze er geheel doorheen. Het water/modder komt tot aan de sidebars terwijl zij probeerd de Dodge erdoorheen te krijgen. Natuurtalent als ze is (...) lukt het haar in een paar pogingen. Olav heeft ondertussen wel laten blijken water niet te schuwen en racet er dwars doorheen met een mooie boeggolf. Dat ding is gewoon niet te stoppen. En Kees? Kees draait er z'n hand al niet meer voor om en rijdt er gewoon omheen ;-)

Tijdens de avondrit laat Kees opnieuw onze harten even sneller kloppen, als hij door blijft rijden met z'n twee rechterwielen op een heuveltje die steeds steiler wordt. In onze gedachten zagen we hem al omdonderen. Gelukkig konden we hem tegenhouden en adviseren achteruit terug te rijden en het pad ernaast maar gewoon uit te kiezen. Na de terugkomst mochten we nog eventjes gebruik maken van de beamer en geluidsinstallatie van Alain, om het tot dan opgenomen stukje film nog eens te bekijken. Het enige dat Alain af en toe kon uitschreeuwen was: mon mais! mon mais!, als we weer eens dwars uitgleden door zijn maisvelden ;-)

Met z'n drieen proberen we Thom op het gras te houden. Uiteindelijk moet hij ervoor kiezen om toch naar beneden te gaan...

De volgende dag besluiten we het slingerpad op de steile heuvels maar eens te gaan proberen. De eerste drie hellingen en dalingen gingen goed, maar bij de vierde kwamen we niet omhoog. Thom, die als eerste stond, besloot om via een stukje glad gras en een helling omlaag te gaan. Met wat moed, beleid en trouw (vooral het eerste) kwam hij op de beneden gelegen weg terecht. Van subtiliteit was uiteraard weer geen sprake en hij liet een aardige ravage achter aan de graskant. Ondertussen hadden we een apart pad ontdekt waar we ook naar beneden  konden. Arne haalde de draai net niet en kwam er verkeerd voor te staan. Een  angstig moment, maar met wat scheppen en wat mankracht kregen we hem in drie  kwartier toch weer op het goede pad. De steile hellingen besloten we maar achter  ons te laten, en we gingen ons maar eens vermaken op het circuit zelf. Daar  toonde Olav zijn werkelijke stuurmanskunsten; als een bezetene scheurde hij rond  op het gladde circuit en is slechts eenmaal uit de bocht gevlogen tegen een partij  boompjes. Zonder schade overigens. Of het moet z'n gedeukte ego zijn. Olav ontpopt  niet alleen als coureur, maar na die paar dagen heeft ie ook al een   onweerstaanbare aantrekkingskracht tot water ontwikkeld. Niets is te diep en het   gaat domweg nooit te snel. Vandaar dat we hem maar Olav 'das Boot' en  'U-boat commander' zijn gaan noemen! Door de dagen heen zijn we allemaal zeer  onder de indruk geraakt van de capaciteiten van de LandRover 88 Lightweight.  Rijdende op standaard bandjes (sjeezus wat klein en smal!) reed hij bijna overal  doorheen. Alleen zijn bodemvrijheid blijkt af en toe op te spelen, maar met wat  duwwerk van de bijrijder komt ie vaak zelf weer los...

Arne heeft z'n motor al een beetje schoongespoten om het lek beter te kunnen lokaliseren.

De volgende ochtend gaan Olav, Arne en Mike nog een ritje maken voordat we daadwerkelijk richting Nederland gaan vertrekken. Ergens in het bos merkt Mike een oliespoor onder de K30 van Arne op; een flinke lekkage. Gauw terug naar de vaste ondergrond voor een inspectie. Er blijkt een olieleiding vlak boven zijn oliefilter richting de oliekoeler te zijn gescheurd. Nadat we de bout strakker hadden aangedraaid, bleef Mike onder de auto liggen om te kijken of er olie uit zou druppelen terwijl Arne de auto startte. Het had slechts twee seconden nodig voordat Mike voor de helft van zijn gezicht en lichaam compleet onder de olie zat; de leiding leek wel een sproeier te zijn geworden! Na lang denken en zoeken hebben we geen oplossing kunnen vinden. Een hydraulica-bedrijf voor tractoren in de buurt had ook niet de juiste spullen, aangezien alles engelse maten heeft aan zo'n amerikaanse pickup. De ANWB bood ook al geen oplossing en meldde doodleuk dat ze dit soort voertuigen niet konden helpen, en dat Arne in het bezit moest zijn van een internationale reis- en kredietbrief. Uiteindelijk  hebben we besloten de Chevy maar achter te laten en de volgende dag met de juiste onderdelen weer op te halen.

Wat hebben we aan schade overgehouden? Thom had last van slechtwerkende remmen, Arne had de olieleiding en de koploper Olav een gedeukt achterscherm, een gedeukte achterbumper, een olielekkage en een 'klein beetje' water in z'n auto. Verder zijn we er ongeschonden uitgekomen en hebben we er weer een geweldig avontuur aan overgehouden. We gaan nu vast wat plannetjes maken voor een volgend evenement, waarschijnlijk in Belgie. Je moet alles een keer hebben gedaan, toch?

Auteur : Mike

[ vorige pagina ]