Haspengouw Route via roadbook
22 maart 2003
Chaosboyz rijden Haspengouw Route van Dizzy Adventure op 22 maart 2003
Na de eerste verkenningsrit in januari door Josh, Caat, Joop, Wouter, Rienk en Martin, waren we vastbesloten om deze rit nog eens te doen en dan ook volledig uit te rijden. Door allerlei chaotische omstandigheden is dat de vorige keer niet gelukt. Lees daar over in het verslag dat al op de site staat.
De aanvliegroute
Nu is het weer zo ver. Joop en Wouter hebben hun aanvliegtijd weer ingekort door bij Josh en Caat te slapen en vandaar te starten. De luie donders sparen daar anderhalf uur slapen mee uit, daarnaast maken ze dankbaar misbruik van de gastvrijheid van Josh & Caat. Vooral Caatjes heerlijke ontbijt laten de boefjes zich wel smaken. S‘ochtends met Wouter voorop richting Antwerpen. Roosendaal, Bergen op Zoom en dan even opletten: op de snelweg linksaf, richting Antwerpen. Daar had Wouter wat moeite mee. Zeker te goed ontbeten, dromend in zijn Dodge kwam die eerst bij Kruiningen-Perkpolder erachter dat ze nu wel zeker 25 tot 30 kilometer extra aan het rijden waren. Zucht. Wakker worden! Niet dat Joop nu wel zat op te letten, Laat staan Josh&Caat, die er achter reden. Braaf achter Woutertje aanrijden, Hè, Suffertjes! Jullie wonen daar in die buurt, ook niet echt wakker dus. Daar moest wel een telefonisch uitstelberichtje naar Mike en Arne, die net voorbij Antwerpen al staan te wachten. Opbiechten, dat foutje.
MacOntbijt?
Mike en Arne hadden samen afgesproken om eerst bij Hazeldonk te MAContbijten. Dan moet de MAC wel open zijn om 07:30 uur. Niet dus. Wat een wereld zaak. Dus die jongens waren nog hongerig ook. Ronald zou daar overigens ook zijn. Thom als bijrijder. Die hadden wat andere problemen. Nul meter gereden: Ronald’s V8 wilde gewoonweg niet grommen. Wel starten, maar aanslaan: ho maar.
Koortsachtig zijn Thom en Ronald bezig met multimeters, extra draden, andere ontstekingsmodule, bobine enzo. Ze geven niet zomaar op.Korte route
Ton en Marcel hadden besloten om, gezien hun startpunt in Nijmegen, om maar direct naar het officiële startpunt in België te rijden. Wellen. Zonder enige vorm van drama waren ze daar dus dan ook op het afgesproken tijdstip. 10:00 uur. Helemaal geen problemen gehad bij het aanvliegen: Horen die gasten wel bij de Chaosboyz? Dat doet Ton dus nooit meer. Voortaan rijd hij minimaal 80 kilometer om, om maar niets te missen van de aanvliegperikelen die zo gewoon zijn voor de Chaosboyz.
Eerste Rendez-vous
Arne's mean machine Eenmaal bij Antwerpen, bij het tankstation ontmoeten Mike, Arne, Josh, Caat en Wouter elkaar. De recentelijk feestelijk (nog eens 4 inch) verhoogde K30 van Arne met zijn gele aandrijf assen staat te pronken in de zon. Stoere nieuw hummerbanden er onder. Mooie truck, of zoals de ZuidAfrikaners zeggen: stoer kafferbakkie.
Een goed begin... Eerst even tanken. Ennne, jawel, d’r is weer wat te doen. Caat haar Dodge wil maar geen gas aannemen. Slang eraan vast en 0,5 liter LPG er in. Dat schiet niet echt op. Josh weet raad. Met een hamer kruipt hij er onder en slaat her en der op de tanks en koppelingen. Kling, klang, klong. Dat helpt. Maar we zijn de Chaosboyz niet voor niets en er is nog wat: Josh’s dynamo laadt niet meer bij. Daar komen we achter als Josh na het tanken weer wil starten. Niet dus. Om niet iedereen in de weg te staan duwen we zijn Dodge met verkrachte eenden even wat verder. 2400 kilo, dat doe je echt niet in je eentje…
Wie gaat hier niet voor opzij? Multi-meter er bij. Startkabels erbij. Josh heeft al een reserve accu mee. Die wordt gemonteerd en met behulp van startkabels wordt deze nog wat extra opgeladen. Heerlijk dat gedoe. Altijd wat te doen. Alsof we allemaal uit Almelo komen. En Ton maar wachten. Gaap.Gaap.
Een gsm gaat af: Ronald weet ons toch ook altijd te vinden! Hij heeft het goede nieuws dat hij inmiddels een nieuwe ontstekingsunit heeft gehaald bij Co Oskam. Uiteindelijk heeft hij geconstateerd dat het niet die unit was, maar een een of ander rottig stekkertje. Whaahaa. Uhhh, maakt niet uit. Ronald is weer mobiel en hij is onder vollast onderweg. Met een vaart van zeker 140-150 kmph komt hij naderbij. We besluiten om Ton in Wellen niet te lang alleen te laten en aldaar de komst van Ronald af te wachten voordat we daadwerkelijk met de route zullen starten. Josh kan, zonder veel stroomgebruikers aan makkelijk op zijn accu een halve dag rijden, dus voort met de geit. Om 11:25 komen we aan in Wellen en het wachten kan beginnen. Ton en Marcel zijn wat blij met ons gezelschap.
Wachten
We plunderen nog even de Delhaize en hangen wat motorkappen en ouwehoeren wat. Her en der worden wat spullen uitgewisseld. Mike heeft allerlei computerspulletjes bij zich voor deze en gene. En Ronald heeft nog een verenpakketje achterin liggen voor Josh. Dat komt wel aan het einde van de rit, denkt Ronald. Via de gsm wordt uiteindelijk Ronald en Thom binnen gepraat. In hun haast om er te komen rijden ze nogal snel fout met als gevolg dat het nog langer duurt. Als ze uiteindelijk aankomen hebben ze beide een rode kop van de inspanning. (Toch? Of is het wat anders…)
De Start
YES! De Haspengouw route! Niet te lang gewacht: om 13:00 uur wordt gestart. Ton en Marcel nemen de leiding, denken ze. De allereerste opdracht: “rechts af” zien ze over het hoofd. Direct na 15 meter consternatie dus. Arne en Mike nemen de leiding over en sturen feilloos het juiste pad op. We volgen allemaal. Ton en Marcel dus nu als laatste. Na anderhalve kilometer is er een fraai bord van de Haspengouwroute. Leuk voor een foto. De hele karavaan stopt. Opeens is Ronald druk met het versjouwen van die verenpakketten. “Dat gerammel achterin, wat een teringherrie!” Offroad is het toch wel anders als over het gladde asfalt.
Arne en Mike vervolgen de route. Zonder erg veel moeite weten ze de aanwijzingen goed op te volgen, tot opdracht 29. Met enig sardonisch genoegen zien we hen dezelfde fout maken die in de vorige keer ook gemaakt werd. Goed zo. Over het bakkie de juiste aanwijzingen geven, even steken en weer opnieuw onderweg.
Stoffig
De stofwolk verraadt de colonne Het land is beduidend droger dan de vorige rit. Het heeft al twee weken niet geregend. Dat is dan ook wel te merken. Door de harde ondergrond rammelen de vullingen uit je kiezen en we zijn een goede imitatie van Operatie Desert Storm. Grote stofwolken worden door onze Pick-ups opgeworpen. De karavaan wordt er aardig uitgerekt van, als je moet wachten tot de stof is gaan liggen voor dat je wat ziet…
De temperatuur, aan de andere kant, loopt aardig op en het zonnetje doet zijn best om ons te plezieren. Sommigen kunnen daar wel wat aan doen, glazen dak eruit en ramen open. Zo is het goed vol te houden. Anderen hebben het wat zwaarder, met kachels die niet uit kunnen… Caat’s Dodge is zo expres geprepareerd door Josh, zou je denken. Caatje is gekleed op die hitte en wij kunnen daarvan genieten. Bedankt Josh!
Tsja. Is een Chevy cq Dodge nou een huifkar of niet? Door het droge parcours is het tempo van de rit beduidend hoger dan de vorige keer. Zo nu en dan is er een haarspeldbocht waar wel even langzaamaan gedaan moet worden en er meerdere keren gestoken moet worden.
We schieten lekker op. Dat is dan, met de late starttijd van 13:00 uur een bemoedigende gewaarwording. Wellicht gaan we de eindstreep nog halen, vandaag…
Huifkarren?
Na enige tijd komen we bij een heel leuk stuk. Daar staat een bord dat het alleen nog toegankelijk is voor Huifkarren. (???) Hier zijn we snel klaar mee: we verklaren onze terreinvoertuigen tot deze categorie en rijden door. Dit is toch echt geen officieel Belgisch verkeersteken, toch? Jaa, je weet maar nooit met die Belgen, grappenmakers…
De eindstreep halen?
Weer die Josh! Of, toch niet? Josh staat opeens helemaal zonder stroom. De laatste volts zijn er nog net niet uit zijn accu getrokken door de ontstekingsmodule, maar onder de 7 Volt vonkt het gewoonweg niet meer. Zijn Dodge is zomaar klaar voor een accutransplantatie. Ronald probeerde eerst nog even langzij te komen bij Josh, om met startkabels te helpen, maar dat bied te weinig soulaas. Hij rijdt weer weg om ruimte te maken voor Wouter en iedereen schrikt van de oliesporen die hij achterlaat. Een van Wouters accu’s wordt gewisseld met die van Josh.
Ronald weet, na het hanteren van de diverse peilstokken, bij god niet waar die olie eigenlijk vandaan is gekomen. Alles is op het goede peil. Rare dingen, die Dodges…
Heen en weer
Caatje in actie. Die wil wel! We komen bij de zware bosdoorsteek die de vorige keer zulke leuke filmpjes had opgeleverd en waar Rienk voor de lol nog even achteruit gereden was. Met veel geweld worstelen de terreinmonsters zich door het zware, moddervolle traject. Wouter probeert tevergeefs wat filmpjes te maken. Als iedereen er door is geploegd, met brullende V8’s, komt het achteruitrijden van Rienk ter spraken. Even opnieuw zou wel leuk zijn om toch wat filmpjes te kunnen maken. Ronald, die als laatste er door is gereden, reageert direct met: “Dat doe ik ook wel effe”. Caatje, die pal daarvoor staat, is laaiende enthousiast: “Dat wil ik ook!” Daar is Josh wat minder enthousiast over. Josh roept nog: “Niet doen! Ho nou”. Maar dat is aan dovemansoren bij ons Caatje. Drs. P. heeft er ooit een liedje op gemaakt: “heen en weer”. Vol gas gaan weer twee Dodges achteruit. Het blijft een mooi gezicht. Als alle camera’s rollen, komt Caatje volgas vooruit.
En Josh had het nog zo gezegd! Brullende V8 en een zwaar heen en weer slingerende Dodge. Aan het einde, vlak voordat ze moet stoppen klinkt er een knal als een kanonschot. BANG. De rechter voorband is hard in aanraking gekomen met een aarden wal en zomaar van de velg gereden. Tjsa, geen binnenband er in, he! Stom eigenlijk voor echte offroaders. Vreemd dat het niet eerder is gebeurt.
Ronald wist van geen ophouden Ronald komt er achteraan met hetzelfde geweld, echter zonder knal. Maar ja, die komt ook niet op het plekje waar Caat haar band van de velg duwde en nu de weg blokkeert. Josh is niet van het type dat snel roept: “Ik heb het je wel gezegd” (lees: hij is een goeie gozer) maar dat kost hem nu wel even wat moeite. “Wie moet dat nou weer verhelpen?” verzucht hij.
Reservewielen?
Ronald wist van geen ophouden Motoren uit en eerst maar even overleggen onder het genot van een slokje fris en voor sommigen een sigaretje of sigaar. Tja, dan is het wel grappig om te constateren dat zowel Josh als Caat weliswaar over een reservewiel beschikken (Goed hè), maar dat die nog de originele maat (30 inch) hebben (Niet zo goed hè). Beiden rijden op 33”ers. Dat schiet niet echt op, toch?
Drie keuzes
Aangezien alle anderen op 36” Hummerbanden rijden, valt er niet veel te wisselen. Uiteindelijk, na veel overleg, zijn er een aantal opties:
1). Iedereen levert zijn reserve Hummer in en Caat kan door op 4 x 36” Hummers. Niet helemaal de goede oplossing, want Caat’s Dodge is niet hoog genoeg, noch zijn haar voorschermen uitgesneden. Die Hummers zullen dan in de wielkasten snel aanlopen.
2). Een tweede optie is het monteren van al die Hummers onder Josh’s zijn Dodge, die wel hoog genoeg is, en het monteren van Josh’s 33”ers onder die van Caat. Wel veel werk, eigenlijk, vinden we….
3). Optie drie is het monteren van twee te kleine, originele, reservewielen van Josh en Caat op de vooras van Caat’s Dodge en het verwijderen van de voorste aandrijfas, om de tussenbak heel te houden. Nadeel van dit geheel is dat Caat dan met een 2WD Dogde door het terrein moet rijden… Caatje is inmiddels wel overtuigd van de noodzaak van knappe terreinbanden (lees Hummerbanden) en is bereid om haar toekomstige tuin-uitbreidingen daarvoor op te offeren. Weg met die groene vingers!
Rijkswachten
Dan komt er een Belg aanwandelen met de waarschuwende mededeling dat alle vorige keren dat er terreinwagens hier waren, deze door de zwarte Rijkswachten opgepakt waren omdat het illegaal zou zijn. De eigenaar van het terrein waar we nu stil staan, en dat is dus niet zijn vriend, zou het absoluut niet willen en zodra hij iets wat op een terreinwagen op zijn terrein ziet, alarmeert hij de Trigger Happy Belgische Rijkswacht. Daar zitten we niet echt op te wachten en we besluiten om snel eerst maar een 30” reservewiel te monteren om van het terrein af te komen.
Snel, één…
Rust Roest. Reserve wielen die er al 26 jaar onder zitten, komen er niet zo gemakkelijk onderuit. Natuurlijk staat dat ding in de modder en er moet in gekropen worden om er bij te komen. Met veel geweld en kruipolie komt Caat’s reservewiel los. Daarna moet die natuurlijk ook nog eens opgepompt worden. Hoezo banden op spanning houden? Nooit het reservewiel gecontroleerd? Tut, tut, tut…
Dat duurt dus effen. De compressor van Arne biedt soelaas. Langzaam maar zeker komt de band op spanning, van 0,8 naar 2,1. Sommigen van ons worden van al dat (rijks)wachten erg zenuwachtig. Na een stief kwartiertje zijn we dan eindelijk in staat om het traject af te maken en Caatjes Dodge hobbelt schuin, als een krab, het terrein af. Nog even een lastig stukje met een diepe kuil en wat bomen. Oef.... en twee
Linker wiel lijkt wel een thuiskomertje! Geen rijkswachten gezien. We slaan rechtsaf, op zoek naar een tankstation met lucht en ruimte om het tweede wiel er onder te zetten. Na 8 kilometer(…) vinden we er eentje. Iedereen tankt op Arne (diesel power), Caat en Josh (druk, druk, druk) na. Het reservewiel van Josh wordt nu linksvoor bij Caat gemonteerd. Haar aandrijfasje wordt tegelijkertijd gedemonteerd en ze is weer mobiel. Op enge dunne kleine bandjes voor weliswaar, en met alleen nog maar achterwiel aandrijving.
Heel stoer is Caatje, ze maalt er niet om. We gaan door met de route en ze aarzelt geen seconde om weer het terrein in te gaan. Top!
Rossen door de Bossen
Ronald wist van geen ophouden Het vervolg. Caatje komt maar een keer echt vast te zitten met haar 2WD. Even het sleeplint er voor en ze is weer mobiel. Klasse! Zo moeilijk is dit stuk van de route dus eigenlijk ook niet, is de ontgoochelende conclusie, die we allen stilletjes trekken. Na een bosdoorsteek met laaghangende takken nemen Wouter en Joop de leiding weer.
Wielmoeren losgelopen Het wordt al wat later en Wouter krijgt wat haast. Het tempo gaat wat omhoog en er wordt nu serieus getracht om alle V8’s boven de 4000 toeren te houden. Over het 27mC- bakkie klinkt in zangerig Nijmeegs de vragende kreet van Ton: “Heeee Wooouuuter, hebbe gij peper in uwee reet?” Inderdaad Chaos, het is doorjassen, rallycrossen. De hele ploeg laat zich echter niet kennen en kan het gaspedaal goed vinden. Er vallen geen gaten in de karavaan. Rossen door die Bossen!
Bij een bocht roept Caatje over de 27mc dat ze opeens enge geluiden hoort onder haar Dodge. Nadere inspectie leert ons dat de wielmoeren van de net gemonteerde voorwielen collectief een centimeter los gekomen zijn. En dat terwijl ze bij het wisselen toch strak aangehaald waren. Zal wel vuil geweest zijn…
De Finish
Ronald wist van geen ophouden Zowaar komen we tot de laatste opdracht en we hebben de route uitgereden! Applaus voor onszelf. Het is zowaar nog steeds licht ook. Moe maar voldaan sturen we het centrum van Borgloon in. Bij een frituur stoppen onze, nu zwaar bemodderde, terreinbeulen. Tijdens het bestellen van diverse menu’s is Josh toch even bezig om zijn linkervoorwiel te checken. Dat ziet namelijk roodgloeiend en we vermoeden een terminale hoeveelheid wiellager speling. Supersnel krikt hij zijn wagen op en demonteert het hete wiel. Het valt echter mee.
Door de modder en prut lijkt alleen zijn remklauw te blijven hangen en eenmaal gangbaar gemaakt moet die Dodge weer gereed zijn voor de terugreis. De Belgische patatten smaken ons prima. Gauw nog even een accu overplanten en we kunnen rijden.
De terugweg
Ton gaat weer zijns weegs, richting Nijmegen. De rest vertrekt nog wel in konvooi. Het tempo ligt laag ivm de Dodge van Josh. Dat linker voorwiel wordt niet helemaal vertrouwd. We zijn echter zo laat met de terugweg gestart dat Ronald, wiens vrouw om 22:30 moet werken, ons gaat verlaten. Als hij niet op zijn gaspedaal gaat staan is zij straks te laat en zal “not pleased” zijn. Overbodig om te zeggen dat dit een te vermijden situatie is….
Niet veel later geeft Arne aan dat ook hij ons gaat verlaten. Precies op het tempo dat we rijden (85-90) heeft zijn machtige K30 last van de shakes. Arne ziet alles dubbel en wil sneller. Over de 27mC nemen we afscheid en zijn Chevrolet wordt al ras kleiner en kleiner. Mooi gezicht.
Het is nu donker en Josh rijdt zonder licht tussen Wouter en Caatje in. Een mobiel zwart gat. De droom van elke Astronoom. Niet van de Belgische rijkswachten… even de vingers gekruist houden dat we die gasten nu even niet tegenkomen.. Een van de spaarzame tankstations langs de Belgische snelwegen brengt even een pauze. Er gaat maar liefs 82 liter in de tanks van Caatje, ze reed echt nog alleen op de dampen… Ook bij Josh is het tanken echt vullen!
Laatste loodjes
Joop stapt in bij Caat om haar gezelschap te houden. Grote hulp is hij echter niet. De kachel kan immers niet uit en binnen de kortste keren ligt Joop in de armen van Morpheus en moet Caatje het toch alleen doen. Bedankt Joop! De stereo op tien en haar raampje open. She’s going strong achter haar eigenste ‘zwarte gaatje’ aan. We redden het. Zonder verder oponthoud komen we in Standaardbuiten aan. Geen rijkswacht gezien. Ronald heeft nog wel problemen gehad, op zijn snelle terugweg. De vrijloopnaven van zijn zware Dana 60 vooras gaven hem problemen. Sloegen door. Eerst in Hi-Lock kon hij zijn weg vervolgen. Desondanks is hij door zijn hoge tempo toch nog net op tijd.
Chaos = Chaos
We hebben de route uitgereden, een geweldige dag gehad. Iedereen weer heelhuids thuis.
Naschrift: Joop heeft nog contact gehad met de Dizzy Adventure organisatie, die verantwoordelijk is voor de route beschrijving. Ze hadden gehoord van de problemen en waren al in contact met de burgermeesters van de diverse gemeenten die de route doorkruisten. Kort na onze rit is echter de route gesloten en van de website afgehaald. Teveel problemen met de Belgische Autoriteuten.
Deze route is niet meer. Jammer!
Auteur: Wouter.
[ vorige pagina ]