Verkenningstocht Afrikahaven

1 februari 2004

Het werd weer eens tijd om met de boyz de modder in te gaan. Omdat we toch een beetje uitgekeken zijn om steeds maar op de maasvlakte te gaan rijden werd er uitgekeken naar een nieuwe uitdaging.

Oscar en zijn buurman Martin wisten misschien wel iets en zouden even gaan kijken. Helemaal enthousiast stuurde Oscar ’s avonds een mailtje rond dat het helemaal geweldig was. We hebben toen afgesproken dat we met enkele wagens het terrein alvast een middagje zouden gaan testen. 1 februari was het dan eindelijk zover… 

Wij zouden langs Ronald rijden (Ook Dimitri en Dlanor gingen mee), dan door naar Wouter om hem even te feliciteren met zijn verjaardag en dan door naar Oscar om naar het terrein te gaan.

De kale en ik zouden eigenlijk om 10 uur bij Ronald en Hanna zijn maar omdat we geen zin hadden in gehaast, besloten we dat we zouden zorgen dat we een half uurtje eerder zouden zijn. Dat hebben we geweten… Toen we om iets voor half tien aankwamen bleek dat de familie Brak zich had verslapen en pas wakker was. Niet zo erg zul je denken maar toen moest Ronald nog zijn banden verwisselen en nog wat dingetjes controleren en bijvullen..

Dus na al die dingen gedaan te hebben (ondertussen was ook Ronald met zijn Patrol aangekomen) konden we om kwart voor elf pas richting Wouter gaan. Toen we daar koffie aan het drinken waren belde Oscar op waar we in godsnaam bleven want de koffie stond allang klaar… oei.. niemand had eraan gedacht om hem even te bellen. Nadat we Oscar en Martin opgehaald hadden konden we door naar het terrein. En wat voor een terrein!!! Alles is aanwezig: modderbakken, moddersporen, waterbakken, bergen en heuvels. Het begon met Oscar die maar een 2 wheel drive had en niet door het modderspoor kon komen. Ronald zijn Dodge ervoor en die trok hem het spoor door en het daarachter gelegen heuveltje op.  

Ronald en zijn Patrol draaide om (want die zag het heuveltje even niet zitten) en wij reden naar een ander stuk toe. Daar werd ons gevraagd om een Landrover los te trekken die in een klein meertje vaststond. Tegelijk vroeg ook Ronald met zijn Patrol om hulp omdat die niet verder kwam. Besloten werd dat Ronald Ronald zou helpen (fijn hoor…2 Ronald’s) en Ton zou de Landrover helpen. Dat viel dus tegen. Die zat behoorlijk in de prut. Gelukkig kwam Ronald weer snel terug en met zijn Dodge voor die van Ton was het zo gebeurd. De Landrover bedankte ons en was tot wederdienst bereid. We hadden toen nog niet in de gaten dat we hem nog echt nodig hadden.

Oscar en martin moesten ons toen helaas alweer verlaten omdat Oscar nog een afspraak had. Toen besloten we om in een kleine afgraving met een parcours van moddersporen te gaan. Deze afgraving werd (zo hoorde we achteraf) gemeden door de terreinrijders die hier vaker kwamen. De simpele moddersporen waren dieper dan we dachten en het was een lekkere glibberpartij. 

Toen we probeerden via een andere weg weer omhoog te komen maar we alledrie de top niet haalden omdat we nergens grip hadden, besloot Ronald een hele lange aanloop te nemen vanuit het riet.  Daar is het dan ook gelijk bij gebleven want hij zat vast en terwijl de Patrol hem eruit probeerde te trekken zakte hij tot aan zijn vooras in de prut en de Patrol kon ook niet meer wegkomen. Ton zijn Dodge werd voor de Patrol gezet maar ook dat was nutteloos want Ronald zat al te diep en het was net een glijbaan. Het lukte wel om de Patrol weg te krijgen maar bij Ronald zat helemaal geen beweging. 

We hadden een Unimog zien rijden en terwijl we toch nog bleven proberen werd ondertussen Kale naar de Unimog gestuurd voor hulp. Die was gelukkig bereid om te helpen maar hij moest eerst de Landrover nog lostrekken want die zat ergens anders ook weer vast. De Unimog weigerde om de afgraving in te gaan omdat hij daar in het verleden eens muurvast had gestaan en er bijna niet meer uit kon komen. Besloten werd om met behulp van de PTO lier van de Landrover eerst de Patrol van Ronald de afgraving uit te helpen en daarna ging de Laro de afgraving in om Ronald eruit te lieren. Die stond zo vast dat de Laro zich niet schrap kon zetten. Met een hele lange lijn hebben we de Laro aan de Unimog vastgemaakt en eindelijk kwam de Dodge uit de prut. 

Na een paar pogingen kwamen Ronald en Ton op eigen kracht uit de afgraving maar de Laro had nog een helpend handje van de Unimog nodig. We vonden het daarna wel even genoeg voor een dag en we namen afscheid van de behulpzame Unimogrijder en van Paul met zijn Landrover die overigens al langer op onze site staat:  http://www.chaosboyz.nl/rubriek/andereautos/andereautos43.htm

We zijn toen mee teruggereden naar Ronald en Hanna om na een lekkere Chinese maaltijd weer terug naar Nijmegen te gaan. Eind februari komen we weer terug met de andere ChaosBoyz!! 

Auteur : Ton

[ vorige pagina ]