'Live' reisverslag nr.5

1 september 2005

Lijn (3257 bytes)

Woensdag 31 augustus 2005

20344Miles Dodge
78918 km Defender
763 millibar 
2180 m hoog

Kamp Scarfiotti (Col Sommeiller)

Het is koud. 8 graden en de zon zit nog achter de berg. Het gasstel wil niet echt lekker branden. We zijn nog niet echt wakker en helder. De eerste gedachte is dat er teveel butaan in de fles zit. Wouter heeft deze verleden jaar nog laten hervullen in Tsjechië, voor weinig. Dus wordt de gasfles in een pan met kostbaar heet water gezet. Het wil echter niet vlotten. Dan komen we tot de ontdekking dat het gewoon OP is. Foutje van Woutje: die dacht dat een halfvolle fles wel voldoende voor een hele week kamperen zou zijn. Niet dus…. Gevolg: lauwe koffie en géén gebakken eieren met spek. Oef, een wat mindere start van deze dag.

Om 08:30 passeert op het pad de eerste motorrijder op een Transalp. Een vroege vogel.

Luchtbed

Bij het inpakken wordt het luchtbed bovenop de bagage onder het dekzeil gelegd. Wat me opvalt is dat deze minder gevuld is. Kennelijk een klein lekje. Nou ja, vanavond dan maar weer even opblazen. 

Haarspelden (Tornante)

Om 10:30 verlaten we ons kamp en draaien de eerste haarspeldbocht op. Er volgen nog vele. We gaan van 2180 meter naar 3008 meter, en het gaat écht steil de berg op. Elke haarspeldbocht is zo krap, dat we telkens een keer moeten steken. Na 9 bochten raken we de tel kwijt. Het is wel goed. Er volgen er immers nog ontelbare. In mijn Dodge is het nemen van een haarspeldbocht een makkie. Dankzij de overdreven sterke stuurbekrachtiging, de stuurknop en de automaat valt het rangeren me gemakkelijk af. Wel betrap ik me er op dat ik met twee voeten aan het rijden ben. Links gebruik ik om te remmen en rechts voor het gas. De afgronden zijn zo verschrikkelijk dat ik snel wil kunnen remmen bij het steken. Ben als de dood dat ik een halve meter doorschiet.  Rik heeft het met zijn Defender 130 wat zwaarder. Zijn wielbasis is bijna gelijk aan die van mijn Dodge, en hij moet even vaak steken. Hij moet echter schakelen en koppelen. Ook ontbeert hij het gemak van de stuurknop.

Rik heeft een gedeelte van de antislipmat uit zijn bak afgesneden en aan ons gegeven. Deze ligt nu over de bank en zorgt er voor dat wij ons veel minder vast hoeven te houden bij de scherpe bochten. Zeer comfortabel. Bedankt Rik!

Zwitser 

Als we ons zo omhoogwerken, komen we de enthousiaste Zwitser van gisteren weer tegen. Hij heeft bovenaf een set haarspeldbochten een groot aantal foto’s van ons, terwijl we aan het klimmen waren, genomen. We hadden al email adressen enzo uitgewisseld en we zien uit naar zijn foto’s. Hij had ons nog gewaarschuwd voor een grote rots die de weg voor brede voertuigen zou versperren. Deze zijn we gelukkig niet tegengekomen. 

Zelf zijn we ook druk met fotograferen, de omgeving is machtig prachtig en we genieten volop. 

We klimmen niet onafgebroken. Er volgt een relatief vlak stuk en een kleine hoogvlakte strekt zich voor ons uit. Tot onze verbazing komen we er een kudde koeien tegen. Dat op 2650 meter! Veel is er niet voor ze te grazen. Ze hebben dan ook verdacht kleine uiers, veel melk zullen ze niet geven. Ze zien er wel flink gespierd uit. Zullen wel voor de slacht zijn. 

Asfalt?

Op 2600 meter hoogte komen we korte stukken geasfalteerd wegdek tegen. Dat moet nog stammen uit de tijd dat er in het verre verleden ( <1968) een ski-oort op de Sommeiller was. Dat is bij een verschrikkelijke lawine volledig verwoest en nooit meer opgebouwd. 

Transalp

Opeens staat er een lifter op de weg. Het is een Oostenrijker die hulp behoeft. Hij heeft zijn motor laten vallen in een haarspeldbocht en kan em niet meer optillen. We realiseren ons dat hij er al een tijdje over gedaan heeft, het is de eerste en enige motorrijder die voor ons uit is gegaan. Hij heeft al 2 uur gewacht op hulp. 

In zijn wanhoop is hij al meer dan anderhalve kilometer naar beneden gelopen. Hij stapt in en lift weer omhoog mee. Duidelijk opgelucht. Die heeft wel twee rot uurtjes gehad. Als we bij de haarspeldbocht aankomen blijkt deze de laatste echte voor de Col te zijn, op 2950 meter. Wat sneu. De motor is snel rechtop gezet en hij kan zijn weg, zonder schade vervolgen. 

De Top

11:15 boven 3008 meter. We hebben de Col gehaald. De Dodge parkeren we op deze hoogte en de Defender komt er naast. Héhé. Mission Accomplished.

We hebben afgesproken met Lilian Melo, een Française, die eerder ooit foto’s van haar Ramcharger naar de Chaosboyz website had gestuurd. Ze woont in Argentière-la-bessée, in de hoge Alpen, nog geen 70 km van de Sommeiller. Het leek me leuk om haar te ontmoeten en via e-mail hebben we om 12:00 op de Col afgesproken. Vol verwachting klopt mijn hart…..

We vermaken ons prima, daar boven. Er is genoeg te fotograferen en te bewandelen. Een gletsjer, een meertje, prachtige machtige vergezichten. Zo nu en dan komt de zon achter een hardnekkige wolk tevoorschijn. Dan is het erg lekker en kan het sweatshirt direct uit. Temperatuurwisselingen zijn fors. 

Vuurtje

Omdat we zo’n beroerd ontbijt hebben gehad zijn we al snel weer hongerig. Alex start direct met een vuurtje, zodat we toch nog hete koffie en gebakken eieren met spek kunnen eten. Bij het pakken van het stookhout en de bijl komen we een keihard luchtbed tegen… He? Maar natuurlijk! De luchtdruk op 3008 meter is slechts 713 millibar. Het nog slappe luchtbed van de hoogte van Kamp Scarfiotti is nu knalhard. Grappig. Daarmee dwingt hij de bewondering af van de vele andere toeristen die op de Col verschijnen. Super, Kerl! Zoals eerder vermeld zijn de Duitsers op motoren in de meerderheid. Gemoedelijk zijn ze wel. 

Lilian Melo

12:00 Geen Lilian
12:15 Geen Lilian
12:30 Geen Lilian
12:45 Geen Lilian

13:00 We horen opeens een V8 zich naar boven werken! Verdomd, ze is er dan toch! Lilian, samen met haar man in een blauwe 1979 Ramcharger SE. Ze stappen uit en we schudden de handen. Heb ik dat nu goed gehoort? Hij zei: “Lilian”, en zij zei: “Charlotte”. Okéé. Hij is dus mijn Française waar ik die afspraak mee heb. Hij is een man….In de mailwisseling met gebrekkig Frans en Engels is mij nooit gebleken dat mijn afspraak wel eens met een vent zou kunnen zijn.  Wat een vergissing! Hahahah. 

Gemoedelijk praatjes 

Op drie kilometer hoogte is het al gauw motorkaphangen. Twee Dodges naast elkaar en binnen twee minuten staan de motorkappen omhoog. We hebben heel wat elkaar te vertellen en het is reuze gezellig. Ook anderen met Defenders en (weer) Pathfinders sluiten zich aan en we hebben lol. Flink wat foto’s worden gemaakt. Waarbij die Zwitser zich langzaam maar zeker heeft ontpopt als een Japanner. Hij blijft maar klikken met zijn dikke digitale Nikon. Prima! Stuur maar op die foto’s.

De vlag

Met enige ceremonieel plaatsen we de vooraf, door Alex, geprepareerde Chaosboyz vlag. Voorop staat het Chaosboyz-logo incl de website aanduiding. Achterop heeft Alex zijn verbastering “Alpenboyz” voluit vermeld. We zijn benieuwd hoe lang deze vlag zal blijven staan. 

Afdaling

In de afdaling wordt regelmatig gestopt voor foto’s en om het thuisfront tevreden te stellen worden stenen en plantjes ingeladen. We rijden achter Lilian aan, alles gaat rustig en beheerst, in 1 Laag tokkelen we omlaag. Inmiddels is mijn gasvoorraad tot nul gereduceerd. En dan heb ik het niet over dat gedoe met dat campingazflessie. Ik schakel over op benzine en merk het direct. Met LPG kucht de Dodge bij het afdalen bescheiden in de uitlaat. Op benzine is het blaffen. Heftig.

The peddle to the metal

Eenmaal in Bardonécchia, op het gewone asfalt gaan we in de hogere versnelling. Letterlijk. Want de tussenbak gaat niet alleen in hoog, maar Lilian’s voet ook nog eens hard naar beneden. Richting Briançon, vol “gas” door de bergen. Had niet gedacht dat ik nog blij zou zijn om op benzine te rijden, maar het helpt me om hem bij te benen. Het is eigenlijk ook geen match, zijn Ramcharger weegt maar 2000kg en mijn W200 zet ruim 2800kg op de schaal. Het gaat goed met onze grenservaringen, dit keer geeneens een gezien. Maar goed ook, druk met sturen om Lilian bij te houden.

Als we GPL tanken in Briançon geluk en pech Er staat een grote tankwagen juist LPG uit te laden, maar daar moeten we een half uurtje op wachten. We combineren het wachten met boodschappen doen, update voor de site versturen en campingasfles aankopen. Na het tanken nemen we afscheid van Lilian en Charlotte. Wij en zij gaan richting huis. Elk ons weegs. Richting Grenoble zoeken we een kampeerplek. 

Wordt vervolgt alhoewel het laatste en afrondende verslag even op zich zal laten wachten ;-)

Auteur: Wouter

[ vorige pagina ]

lijn1.gif (3257 bytes)