'Live' reisverslag nr.3

30 augustus 2005

Maandag 28 augustus 2005

20224 Miles Dodge
78720 Km Defender

Het is toch wat lastiger om LPG te tanken in Italië dan dat we gedacht hadden. De korte poging op zondag was al snel over en afgebroken met ‘chauw’ – ‘grasija’ (op zijn Joop’s). de pomp houder, een beetje oudere Italiaan sprak geen vreemde taal. Die avond in ons kamp kwam er een enthousiaste, sportieve Italiaan lang, die onze route op een mountainbike gedaan had. Even aangepapt, hem wat drinken gegeven en al vlot begon hij naar vrienden en kennissen te bellen. Uiteindelijk blijkt er één pomp in de wijde omgeving LPG te hebben, in Bussoleno. Hij wijst het aan op de routennavigator en Joop programmeert een waypoint. Morgen gaan we dan daar naartoe, even tanken, en dan weer terug, de route op.

Ochtendritueel Electronica problemen

Elk ochtend hebben we nu electronica problemen. Was het gisteren de 220V voeding van de Laptop, vandaag weigert de Garmin Quest GPS om op te laden. Stekker zit er wel in, echt! Joop en Rik sleutelen het ding uit elkaar. Er wordt druk gemeten en overlegd. Helaas, niet zo te maken. Een telefoontje met Garmin moet uitkomst bieden hoe dit kan worden omzeilt. Er zal gesoldeerd moeten worden, dus straks naast eieren met spek ook nog even een soldeerbout inkopen.

LPG wordt getankt in Bussolino, nadat we weer 500 meter afgedaald zijn. De LIDL is open dus de etenswaren zijn eenvoudig gescoord. De soldeerbout is lastiger om te bekomen, op maandagochtend om 10:30 uur. Waar Joop uiteindelijk wel mee terugkomt, is een autolader voor zijn GSM, TOP! Nu kunnen we wel ongestoord bellen en uploaden. Dat met die Garmin, dat lossen we later wel op, er zijn immers nog wel 20 accu-uren te gaan.

Assietta Kam Route

We beginnen aan de Assietta Kam Route. Voor een beschrijving zie onze vertaling van de Denzel, separaat op de site. De start van de route is smal (4 meter) maar luxe nieuw asfalt, dat zich slingerend vanuit Susa steil omhoog gaat. 21 haarspeldbochten (Tornante). Meer dan de helft is voor de Dodge niet in een keer te nemen en er moet gestoken worden. Ook de Defender met zijn gelijk lange wielbasis is aan de beurt. Bijna net zo vaak moet Rik steken. Als je van sturen houd, dan is dit echt TOP! 

We hebben jammer genoeg minder weer, het is bewolkt en zo nu en dan rijden we compleet in de wolken. De route is mooi, lang, steil, rotsig en indrukwekkend. Helaas niet de fraaie vergezichten, die in de Denzel zo enthousiasmerend beschreven zijn. Ook Julliette Richter heeft enthousiaste verhalen over deze route. Fijn voor haar en jammer voor ons. Desondanks hebben we reuze lol en genieten volop. Zo nu en dan passeert een motorfiets ons. Vele Duitsers komen op deze manier genieten van deze lange (36km) onverharde highroute. Soms is de heling naast het pad zo steil naar beneden, dat een weinig hoogtevrees niet kan worden onderdrukt. Brrrr. 

[ Download hier een vertaling uit de 'Denzel' van de Assietta Berkam route ]

Boven aan de eerste Col komen we weer een verlaten militair fort tegen, deze valt in het niet met ons eerst fort, bij Mont du Cenis, stellen we blasé vast. Laat maar. Vele bergmarmotten rennen brutaal langs de route over berghellingen en we zien roofvogels met spanwijdte van meer dan 2 meter. Wat een joekels. Helaas geen berggeiten….

Buikspieren

Joop begint na twee Alpen-dagen op de Dodge voorbank, zijn buikspieren te voelen. Het is de hele tijd jezelf krap zetten. Bocht na bocht, hobbel na hobbel, zonder enige zijdelingse steun van de voorbank heb je als bijrijder alle spieren nodig om niet als een willoze ledepop door de cabine heen geslingerd te worden. 

Wouter, achter het stuur heeft ook een bepaalde stijl ontwikkeld om rechtop te blijven. Een hand aan het raamstijl, linkervoet hard op het vloerbord, kont goed in de bank drukkend en de rechterhand aan de stuur knop. Wat een geluk dat er stuurbekrachtiging en een stuurknop op zit. De vele bochten zouden anders niet zo vlot genomen kunnen worden. 

Lek rijden 

Aan het einde van de middag slaat het noodlot toe. Op de laatste kilometer van de route stuurt Wouter iets te dicht langs een grote leisteen. Met een klap wordt het rechterachterwiel omhoog geforceerd en we horen direct hevig gesis. De grote steen heeft de velg naar binnen gebogen en er ontsnapt lucht. Binnen 5 meter staan we stil en springen uit de Cabine. Alsof we dit geoefend hebben: Joop grijpt de High-Jack en stelt die op onder de achterbumper. Wouter rent met de potkrik om de as tegen verder zakken te behoeden. Rik en Alex stoppen er achter. Rik neemt het losdraaien van de wielmoeren voor zijn rekening terwijl Alex de nodige actiefoto’s maakt. Met 15 minuten zijn we weer onderweg , met een gewisseld wiel. Wouter zelf is niet blij, domme fout met een deuk in de velg als gevolg. Rik strooit nog wat zout in de wond door hoofdschuddend op te merken: “De meest ervaren off-road rijder met zo iets”. Tja, dat doet pijn.

Bande plak

We dalen af. In het dorp Oulx zoeken we een Pneu-Service. De monteur kijkt even naar de velg en haalt een zware moker. Met 6 welgerichte rake klappen is de velg weer in model en het lek verholpen. Pffff, dat loopt gunstig af! Wouter had al visioenen van nieuwe banden en velgen, met torenhoge rekening. 

Spyker

Terwijl we bij het tankstation nog wat staan te overleggen, krijgt Wouter de vraag wat de Latijnse tekst betekend op de zijkant van de Dodge. ”Nulla tenaci invia est via” leest de geïnteresseerde Italiaan. Wouter legt in zijn beste Engels uit: “voor de aanhouder is geen weg onbegaanbaar” en dat het de tekst is in het logo van de Spyker.We blijven volhouden dat deze tekst meer van toepassing is op deze Dodge dan een luxe Spyker.

We komen aan de praat met deze sympathieke Italiaan, Ivo Pirazzoli. Hij weet buitengewoon veel van de omgeving en wijst ons op de kaart de nodige extra off-road routes. Zo weet hij, en één vriend (en hun twee alleen, dus, denk er om) een route die begint bij het Cap Mautino. Achter het blokhutje start een route die je over de Col Bourget (2161m) voert naar Frankrijk. Daar kom je uit in Le Bourget. Terwijl hij het vertelt, realiseren we dat dit info is die we wel wereldkundig moeten maken, vandaar deze vermelding. Wat het wel lastig maakt, verteld Ivo, is dat het spoor moeilijk te vinden is in het lange gras. Zeker in September….

Ivo nodigt ons aan het einde van ons prettige gesprek uit in zijn Bar: Bonneville Cafe, in Oulx. En, als we volgend jaar weer komen, dan zijn we van harte welkom in zijn hotel in Sportina. Een ski-resort. Dat is nu 2 weken dicht, anders moesten we zeker daar komen logeren. Italianen zijn makkelijk om aan te spreken, enthousiast en leuk. Helemaal goed. 

We vertrekken naar de Mont Jafferau, om kamp te gaan maken. Op 1585 meter vinden we een geschikte plek en starten de voorbereidingen voor kamp. Zeil er over en de BBQ wordt aangestoken. Kampvuurtje om de kou te verdrijven en we zijn weer moe maar voldaan. Wat een heerlijke dag. 

Wordt vervolgt.

Auteur: Wouter

[ vorige pagina ]